Έβλεπε τα τρένα να περνούν...

Έβλεπε τα τρένα να περνάν…
Προκαθορισμένα δρομολόγια, προκαθορισμένων προορισμών…
Στην ώρα τους…
Αδιαμαρτύρητα να ταξιδεύουν…
Φορτωμένα με ψυχές και σώματα ανθρώπων απλών και συνηθισμένων…
Ένοιωθε τις λαμαρίνες τους κομμάτι του εαυτού του…
Όμοιος με εκείνα, κουβάλαγε κι’ αυτός ανθρώπους μέσα του…
Την ψυχή τους και τις αναμνήσεις τους…
Σαν διαβατάρης περιπατητής έναστρων σκοτεινών δρόμων…
Είχε μετατρέψει τη ζωή του σε καθημερινή εξάσκηση σε πρακτικές επιβίωσης από ‘δαιμόνιες αναμνήσεις’ και ‘αλλόκοτα ονειρέματα’…

Πρωί, 7.00 π.μ…
Ήπιε μια γουλιά από τον καφέ του…
Η ώρα του πρώτου καφέ…
Κι’ αυτή ενταγμένη στην εξάσκηση της ημέρας…
Σημείο αναφοράς…
Είχε ήδη ντυθεί για να πάει στο γραφείο του…
Όσο κι’ αν είχε προσπαθήσει, δεν μπορούσε να κρύψει τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια του…
Τα ‘παράσημα νυκτός’ όπως περιπαικτικά τους έλεγε…
Δύσκολη νύχτα, σκούρα και σκοτεινή…
Είχε περάσει κι’ αυτή όμως…
Είχε ξημερώσει…
Ξαναέβλεπε τα τρένα να περνούν…

Είχε καταφέρει να δημιουργήσει ‘σημεία αναφοράς’…
Ο πρωινός καφές, ο καφές των έντεκα και μισή, ο καφές των τρεις, ο απογευματινός καφές…
Οριοθετούσε σε ζώνες την μέρα του, για να μπορεί να την αντέχει…
Ζούσε ανάμεσα στα διαστήματα των καφέδων…
Σαν ναρκομανής ανάμεσα στις δόσεις του…
Η ποσότητα καφεΐνης ανά καφέ, ποίκιλε ανάλογα τη χρονική στιγμή κατανάλωσής του…
Με δυνατότερη δόση το πρωί, έφθινε ομαλά σε πιο ελαφριά δόση το απόγευμα…
Κοίταζε τα τρένα να περνάν…

Πονούσε όταν άκουγε τον στριγκό ήχο της επαφής των μετάλλων στην κίνηση των συρμών…
Ένοιωθε το κορμί του ράγα και τις αναμνήσεις του βαγόνι…
Να του χαρακώνει το κορμί για να βρίσκουν δρόμο για ταξίδι…
Κι’ όμως, χαιρόταν που έβλεπε τα τρένα να περνούν…

Σήμερα, δεν πήγε στο γραφείο…
Άφησε ένα πραγματικό τρένο να χαράξει το κορμί του και να ταξιδέψει μακριά του…