Ζήλια...

Παρασκευή, Ιουνίου 16, 2006


"Σύμφωνα με τον Φρόιντ, υπάρχουν τρία είδη ζήλιας: η φυσιολογική, η νευρωτική και η παθολογική.
Η φυσιολογική ζήλια είναι το συναίσθημα που αισθάνονται λίγο πολύ όλοι οι άνθρωποι σε κάποια φάση της ζωής τους και προκαλείται από τη συμπεριφορά κάποιου τρίτου. Έτσι, μια γυναίκα μπορεί να νιώσει ζήλια, όταν άλλες γυναίκες περιστοιχίζουν τον άνδρα της σε ένα πάρτι. Αυτό το φυσιολογικό συναίσθημα πιθανότατα εξαφανίζεται από μόνο του, χωρίς να προκαλέσει ορατές αλλαγές στη συμπεριφορά της.

Η νευρωτική ζήλια εμφανίζεται έντονα σε υπερευαίσθητα άτομα και συνήθως δεν οφείλεται σε σοβαρές ή ορατές αιτίες. Βασίζεται σε βαθιά ριζωμένα αισθήματα ενοχής και στο μηχανισμό άμυνας που ονομάζεται προβολή (η πράξη τού να "προβάλλουμε" τα δικά μας αρνητικά ή κοινωνικώς απαράδεκτα συναισθήματα σε κάποιον άλλο). Για παράδειγμα, ο άνδρας που είχε μια εξωσυζυγική σχέση και αισθάνεται τύψεις και ενοχές για την πράξη του, "προβάλλει" τα συναισθήματά του στη γυναίκα του και την κατηγορεί για προκλητική συμπεριφορά και για την πιθανότητα απιστίας. Αρχίζει να νιώθει νευρωτική ζήλια, η οποία πηγάζει από τον ίδιο του τον εαυτό, τα συναισθήματα και τις πράξεις του, καθώς και από το φόβο μήπως η γυναίκα του διαπράξει απιστία.
Η παθολογική ή αρρωστημένη ζήλια ξεπερνά τα όρια του κοινωνικά αποδεκτού και σχετίζεται σχεδόν αποκλειστικά με την έμμονη ιδέα της απιστίας. Το άτομο που νιώθει αυτό το βασανιστικό συναίσθημα αισθάνεται συνήθως μειονεκτικά απέναντι στο σύντροφό του (ακόμα και αν δεν το παραδέχεται) και παρατηρεί εξονυχιστικά τη συμπεριφορά του άλλου, προκειμένου να βρει πειστήρια και αποδείξεις για την υποτιθέμενη απιστία. Μέσα από το διαστρεβλωτικό αυτό πρίσμα και το μεγεθυντικό φακό της μόνιμης ανησυχίας, παρεξηγεί και παρερμηνεύει το σύντροφό του, που βέβαια υποφέρει από αυτήν τη συμπεριφορά."

Αγαπάτε;;; Ζηλεύετε;;; Πολύ ή λίγο;;;

("Jealousy" by Pierre Narcisse Cuerin)

18 σχόλια:

Nemertes είπε...

Καλημέρα. Η πρώτη μορρφή ζήλιας που αναφέρεις είναι και αυτή που αν δεν υπάρχει δεν υπάρχει και συναίσθημα. Υγιής ζήλια λοιπόν.

Έχω απατήσει και έχω απατηθεί. Ομολογώ πως ένοιωθα ενοχές για αυτό και χώρισα λίγο καιρό μετά. Δεν φοβήθηκα ότι ο άλλος θα με απατήσει, περίεργο αυτό.

Έχω επίσης πέσει σε παθολογικά ζηλιάρη άντρα, τον οποίο έστειλα στην μαμά του με συνοπτικές διαδικασίες.

Aγαπάω πολύ, ζηλεύω λίγο, νορμάλ με κόβω! :)

Ιουνίου 16, 2006 11:49 π.μ.
Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

καλημερα καλε μου...
η ζηλια κανει πολυ καλο σε μια σχεση που "ξυπναει" με το χρωμα της...
η ζηλοτυπια ομως πεθαινει μια σχεση που "νοσει" καθημερινα με
το περιεχομενο της...
και φυσικα πιστευω οτι ολα ειναι θεμα αυτο-εκτιμησης... απλα...

Ιουνίου 16, 2006 12:00 μ.μ.
Giramondo είπε...

Ζήλια;;...Όσο και το πιπέρι που βάζουμε στο φαγητό!!:)

φιλιά

Ιουνίου 16, 2006 12:28 μ.μ.
sorry_girl είπε...

Μπα δε νομίζω να ζηλεύω..
Καλημέρες...

Ιουνίου 16, 2006 1:31 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

δε ζηλευω ποτε!!!

μα ποτε!!!!


μονο πυροβολω ενιοτε...

Ιουνίου 16, 2006 3:24 μ.μ.
κaτeρina είπε...

καλησπέρα γιώργο...
το θέμα είναι τι να ζηλέψεις από τον άλλον...και αν ο άλλος σου καλλιεργεί το αίσθημα της ζήλιας...
πάντως δε μπορεί κανείς να πει με σιγουριά ότι δε ζηλεύει ή ότι δε θα ζηλέψει...αυτά από τη dr. Κατερίνα...
:)))))

Ιουνίου 16, 2006 6:15 μ.μ.
αθεόφοβος είπε...

Δύο είδη ανθρώπων πρέπει να αποφεύγει κανείς γιατί είναι αθεράπευτοι –ζηλιάρηδες και τσιγκούνηδες.

Ιουνίου 16, 2006 7:56 μ.μ.
γιώργος είπε...

καλησπέρα...

@νεμερτή
αγαπάω, ζηλεύω... απλά... και πολύ...

@καλή μου
χαίρομαι για τον διαχωρισμό που κάνεις...
προσωπικά, ζηλεύω... και πονάω... τρώω τα σωθικά μου... αλλά κύριος...

@γυριστρούλα
σ'αρέσουν τα πικάντικα δηλαδή;;;

@κορίτσι της συγνώμης
καλό για σένα...

@μαγισσάκι
από εκεί πάνω που πετάς τους πετυχαίνεις;;;

@κατερίνα
γιατρέ μου, από την στιγμή που αγαπάς, θα ζηλέψεις... πάνε πακέτο...

@αθεόφοβος
ευτυχώς, είμαι μόνο το πρώτο...

καληνύχτα σας...

Ιουνίου 16, 2006 11:43 μ.μ.
So_Far είπε...

Θα πρέπει να είμαι αθεράπευτα αναίσθητη. Δεν έχω ζηλέψει ποτέ ακόμα και τις περιόδους του τρελού έρωτα. Έχω συνδέσει τη ζήλεια με την εξάρτηση. Μάλλον γι' αυτό δεν μου πάει να είμαι κάπου και να μην συμμετέχει το μυαλό μου. Πιστεύω ότι ο άντρας μου με ζηλεύει και μάλιστα πολύ. Αλλά φοβάται να το εκφράσει. Πώς να εκφράσεις εξάλλου ζήλεια σε έναν άνθρωπο που σου δηλώνει πάντα So_far?

Ιουνίου 17, 2006 9:05 π.μ.
hardrain είπε...

παράξενο ίσως αυτό που θα πω...σταμάτησα να ζηλεύω ότα΄ν ερωτεύτηκα απόλυτα για πρώτη φορά, με εκείνον τον τρόπο που νομίζω συμβαίνει μία φορά.

Ναι, η ζήλεια, έχει να κάνει με την εξάρτηση...εκτός, αν ξεπεράσεις την εξάρτηση και, νιώσεις εκείνο το μοναδικό "ανήκω" στον άλλο, όπου ο άλλος είναι πια γενέθλιος τόπος. Εκεί πια, δεν έχει θέση η ζήλεια, αλλά η διαρκής ανακάλυψη του Άλλου. (της Άλλης στην περίπτωσή μου βέβαια).

Ιουνίου 17, 2006 2:21 μ.μ.
hardrain είπε...

Γιώργο, ξεχάστηκα...ήθελα να σου πω, πως έχεις έναν πολύ ωραίο τόπο εδώ, δεν είχα ξαναπεράσει.

Ιουνίου 17, 2006 2:22 μ.μ.
Alexandra είπε...

Γιώργο μου γειά σου! λίγη ζήλεια είναι ωραίο πράγμα!

Αν σταματήσω να τον ζηλεύω λίγο, σημαίνει ότι δεν με ενδιαφέρει πια... και αυτό είναι σίγουρα κακό!

Ιουνίου 17, 2006 3:46 μ.μ.
γιώργος είπε...

καλησπέρα...

@ευθύνη αναλαμβάνουσα
η ζήλια συνδέεται άμεσα με την αγάπη για ένα πρόσωπο, κατά την ταπεινή μου γνώμη...
προσωπικά δεν μπορώ να δεχτώ ότι δεν θα ζηλεύω αυτήν που αγαπώ ή δεν θα με ζηλέψει αυτή που με αγαπάει...
ο τρόπος και το είδος είναι αυτά που καθορίζουν τον σεβασμό και στο συναίσθημα και στο άλλο πρόσωπο...

@δύωντα
συμφωνώ απόλυτα... αυτό πιστεύω και 'γω...
βέβαια, έχεις προχωρήσει ένα βήμα παρακάτω, και ειλικρινά, σε ζηλεύω...
να είσαι πάντα καλά εκεί που είσαι...
και ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια...

@αλεξάνδρα
μαζί σου αλεξάνδρα μου...
είπαμε, με μέτρο για να μπορεί να είναι υγιής η ζήλια...

καληνύχτα σας...

Ιουνίου 17, 2006 9:34 μ.μ.
Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

καληνυχτα μας, καλε μου...

Ιουνίου 17, 2006 9:54 μ.μ.
γιώργος είπε...

καληνύχτα μας καλή μου...

Ιουνίου 17, 2006 10:21 μ.μ.
Butterfly είπε...

Αγαπάμε? Ζηλεύουμε? Πολύ? Λίγο?
Μπορεί όλα, μπορεί και κανένα.

Ιουνίου 18, 2006 11:43 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

καλημερα....

ζηλευω το τεμπλετι σου....

Ιουνίου 19, 2006 8:40 π.μ.
γιώργος είπε...

καλημέρα σας...

@πεταλουδίτσα
αγαπάμε, άρα ζηλεύουμε...
αν όχι το ένα, όχι και το άλλο...

@μαγισσάκι
η ζήλια των μικρών πραγμάτων...

Ιουνίου 19, 2006 9:32 π.μ.