Παίζοντας με τη φωτιά...

Κάθομαι μπροστά στο τζάκι και παρατηρώ τη φωτιά που καίει…Προσθέτω ξύλα, αναμοχλεύω, σκορπίζω, ενώνω…Ήχοι έρχονται στ’ αυτιά μου από το κάψιμο των ξύλων…Τρίζουν, διαμαρτύρονται…Παραλληλίζω τη φωτιά με τη ζωή μου…Ενώνω δύο κομμάτια ξύλο, πυρώνει η φωτιά…Σαν τη φωτιά που δυο κορμιά καίει…Σπίθες πετάνε, η φλόγα μεγαλώνει, θερμότητα εκλύεται…Καίγεται το πρόσωπό...

Ο δρόμος...

Εκείνος:Όλη μου η ζωή, ένας δρόμος στρωμένος με πέτρες…Πέτρες παντού…Κάτω, πάνω, γύρω…Και στο τέλος, αδιέξοδο…Εκείνη:Όλη μου η ζωή, ένας δρόμος χαραγμένος από σένα…Με πέτρες παντού…Κάτω μου, πάνω μου, γύρω μου…Και στο τέλος του, εσύ…Εκείνος:Και όμως με ακολούθησες…Εκείνη:Και όμως τον χάραξες…(‘Radgeway Road II’ by Gael Cantl...

Ήταν Άντρας...

Η ζωή του, ήταν πάντα μία βόλτα πάνω σε τεντωμένο σκοινί…Ζούσε, ηθελημένα και ενσυνείδητα, στην κόψη…Ήθελε να νοιώθει την ευτυχία και την δυστυχία την ίδια στιγμή…Ήθελε να νοιώθει το πάθος και την απόρριψη την ίδια στιγμή…Ήθελε να νοιώθει αετός και πρόβατο την ίδια στιγμή…Δεν τον ένοιαζε τι θα λένε οι άλλοι…Αρκεί αυτός να ήταν καλά…Να πετούσε και να έπεφτε με...

Βραδινή έξοδος...

Δίπλωνε τα ρούχα που είχε σιδερώσει…Και δικά της και δικά του…Έκλεγε…Αναρωτιόταν…Συνέχεια…Από εκείνη την στιγμή που είχαν κλείσει το τηλέφωνο…Του είχε τηλεφωνήσει αυτή…- Γιατί;- Τι γιατί;- Γιατί έφυγες;- Δεν έφυγα.- Δεν είσαι και εδώ όμως.- Ναι. Δεν είμαι εκεί.- Το ξέρω.- Πρέπει να το αντιμετωπίσεις.- Αυτό κάνω.- Με το να με ρωτάς γιατί;- Ναι.Έβαλε τα σιδερωμένα...

Η εκδίκηση τρώγεται ζεστή...

Επέστρεφε την συνηθισμένη ώρα από το γραφείο…Έβγαλε τα κλειδιά της και άνοιξε την εξώπορτα της πολυκατοικίας…Ανέβηκε τις σκάλες και πλησίασε το γραμματοκιβώτιο…Μία επιστολή βρισκόταν στη θυρίδα της…‘Προς: Δις Δραγώνα Κωνσταντίνα’ έγραφε ο φάκελος…Όνομα αποστολέα πουθενά…Απόρησε με το μέγεθος…Ανοίγοντάς τον, είδε ότι επρόκειτο για ένα προσκλητήριο γάμου…Διάβασε:Σας...

Ελευθερία;;;

"Κατακρίνω αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμα σου να το πεις."ΒολταίροςΔυστυχώς, κι’ αυτός πέθανε νωρίς…υ.γ. για περισσότερες πληροφορίες: http://magicasland.com/?p=191, http://www.agitprop.gr/article/111/blo...

Σκέψεις υπό βροχή...

Ήταν ένα βροχερό απόγευμα του Νοεμβρίου…Στους δρόμους, τα αυτοκίνητα συνωστίζονταν…Κορναρίσματα, φωνές, νερά, ομπρέλες, πλατσουρίσματα, φώτα…Ένα παράξενο happening μουσικής και κίνησης…Αυτή, τα παρατηρούσε όλα αυτά από το παράθυρο του γραφείου της…Ότι είχε τελειώσει τη σύσκεψη για την επέκταση των προϊόντων της Εταιρείας, στις νέες αγορές της Ανατολικής Ευρώπης…Χτύπησε...

Τηλεοπτικές συζητήσεις...

Μπήκε στο σπίτι, έβαλε τα κλειδιά στην τσέπη του, πέταξε το μπουφάν του στον καναπέ και κατευθύνθηκε στο ψυγείο…Ήταν νηστικός όλη την ημέρα και ήθελε να φάει κάτι να τονωθεί…Άνοιξε το ψυγείο και κάθισε να το ατενίζει με μεγαλοπρέπεια…Η κατάσταση που επικρατούσε εκεί μέσα, ήταν ίδια και απαράλλακτη με την σχέση του με την Αμαλία…Το ψυγείο ήταν γεμάτο από προϊόντα...

Στο παγκάκι της παιδικής χαράς...

Έκλεισε με δύναμη την πόρτα πίσω της…Ακούστηκε ένα μεγάλο ‘μπαμ’ και τρίξανε τα παράθυρα του κλιμακοστασίου…Ήξερε ότι τον εκνεύριζε αυτό…Απεχθανόταν κάθε είδους θόρυβο…‘Τι περιμένεις από ένα νερόβραστο άνθρωπο.’ έλεγε στον εαυτό της…Η σκέψη αυτή σχημάτιζε ένα χαμόγελο στα χείλη της…Όποιος το κοίταζε, δεν ήξερε αν γέλαγε ή αν πονούσε…Ούτε η ίδια το ήξερε καλά...

Χλιαρό...

Έπεσε στο πλάι, δίπλα της…Είχε τελειώσει μέσα της…Αυτή, δεν είχε τελειώσει, όπως συμβαίνει πολύ συχνά τώρα τελευταία…Όποτε την ρωτάει γιατί δεν τελειώνει κι’ αυτή, συνηθίζει να του λέει ότι την πονάει το κεφάλι της και δεν μπορεί να συγκεντρωθεί…Τον ενοχλεί βέβαια, αλλά τι να κάνει κι’ αυτός;;;Άντρας είναι και πρέπει κάπως να εκτονώσει τις ορμές του…Τι δηλαδή;;;Να...

Ζεστό - Κρύο...

Σηκώθηκε από το κρεβάτι και έριξε αμέσως κάτι επάνω της, για να κρύψει τη γύμνια της…Είχε πάψει, εδώ και καιρό, να νοιώθει άνετα με τη γύμνια της…Ακόμη κι’ όταν έκαναν έρωτα, ήθελε τα φώτα κλειστά…Σήμερα όμως, ήταν ακόμη μέρα έξω, και το φως από το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας έλουζε το δωμάτιο…Σήμερα, η ώρα της συνεύρεσής τους ήταν μία παρεκτροπή από το πρόγραμμά...

'Άστρο μου φεγγαρόλουστο'...

Άστρο μου φεγγαρόλουστοΚαι φεγγαροντυμένοΑνέβα στην καρδούλα μουΝα σ’ έχω στολισμένο…Κι’ αν νοιώσεις μόνο κι έρημοΚαι φοβηθεί η καρδιά σουΣτείλε μου μήνυμα ταχιάΝα πέψω εγώ κοντά σου…Όσα ‘ναι τ’ άστρα τ’ ουρανούΕίναι και με η χαρά μουΠου σ’ έχω εγώ στην αγκαλιάΚαι σπαρταράει η καρδιά μου…Ο έρωντάς μου καρτερείΈνα γλυκό σου λόγοΚι’ από τα βάθη τσι καρδιάςΑναγεννάτε...

Ταξίδι στην Ευτυχία...

Τον έλεγαν Αντώνη…Σαν τον πατέρα της…Γύρω στα 42 όταν γνωρίστηκαν…Ιατρός παθολόγος στο επάγγελμα…Παντρεμένος, πατέρας δύο αγοριών…Την έλεγαν Ελένη…Σαν την αδερφή του…Γύρω στα 39 όταν γνωρίστηκαν…Οικοκυρά στο επάγγελμα…Παντρεμένη, μητέρα δύο τέκνων, μίας κόρης και ενός γιου…Η ζωή του Αντώνη, ήσυχη, ήρεμη, οικογενειακή…Με το χιούμορ και την επιστημονική κατάρτιση...

Ανέρωτο κρασί...

Στεκόταν στο παράθυρο της τραπεζαρίας που ‘κοιτούσε’ το δρόμο…Στο στόμα της είχε το πέμπτο συνεχόμενο τσιγάρο…‘Πόσα έχω άραγε καπνίσει από το πρωί’ σκέφτηκε…Είχε χάσει το μέτρημα…Τσιγάρο και καφές…Αυτό ήταν το σημερινό της διαιτολόγιο…Το τσιγάρο το αγαπούσε ανέκαθεν…Και πιο πολύ από τη στιγμή που της είπε ότι καπνίζει όμορφα…Δεν ήταν φειδωλός στα κομπλιμέντα...

Εξομολογήσεις...

Δεν ξέρω…Δεν ξέρω αν μπορώ να σε καταλάβω…Κάνω μεγάλες προσπάθειες…Μου είναι δύσκολο…Δεν είναι μόνο η διαφορετικότητα του ανθρώπου με άνθρωπο…Είναι και η διαφορετικότητα του φύλου…Εσύ γυναίκα, εγώ άντρας…Δύο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι, δύο εντελώς διαφορετικές κοσμοθεωρίες…Ο άντρας, εγώ, πιο απλός, πιο ξεκάθαρος, ως ‘κατασκευή’…Η γυναίκα, εσύ, πιο πολυσύνθετη,...

"Όλα σε θυμίζουν"...

Άτυχοιαυτοί που ακούγοντας το"Όλα σε θυμίζουν"από τη φωνή της Χαρούλας,θα αισθανθούννα κυλάει στο μάγουλό τουςένα δάκρυόχι γιατί έχουν να θυμηθούν κάποιοναλλά γιατίσ'όλη τους τη ζωήδεν υπάρχει κανέναςνα θυμούνται...('Cry' by Rabi Kh...

Την καληνύχτα θα την έλεγε αυτή...

Κοίταξε το ρολόι της…Είχε φτάσει έντεκα το βράδυ…Αυτός ακόμη να φανεί ή να πάρει ένα τηλέφωνο…Στο κινητό δεν απαντούσε…‘Μόνο να είσαι καλά και να μην έχεις πάθει τίποτα και θα δεις τι θα σου κάνω’ σκέφτηκε από μέσα της, κάνοντας παράκληση στην Παναγία να τον έχει καλά…Μπορεί τον τελευταίο καιρό να μην ήταν στα καλύτερά τους, αλλά δεν ήθελε να πάθει κακό…Αυτό...

Οδηγημένος από τις αισθήσεις μου...

Τις νύχτες του πάθουςταξίδεψα σε χώρες-κορμιάαπό διαφορετικό χώμα-χρώμαφτιαγμένες…Είχα σαν οδηγό τις αισθήσειςκαι το νου μου…Την όρασηγια να κοιτώ στα μάτιατον προορισμό μου…Την αφήγια να αισθάνομαιτις ανισοσταθμίες του κορμιού…Την γεύσηγια να γεύομαι λαίμαργατους χυμούς που ανάβλυζαν από το πάθος…Την όσφρησηγια να μυρίζω τον πόθοσε κάθε θύλακα του δέρματος…Την...

Μη με πουλήσεις ποτέ...

‘Μη με πουλήσεις ποτέ’…Έτσι μου είπε, την τελευταία φορά που την είδα…Ήταν εκεί, καθισμένη απέναντί μου, με δάκρυα στα μάτια…Ότι είχαμε πιεί από τρία ποτά, gin με tonic για κείνη και vodka με λεμόνι για μένα…Είχε προηγηθεί μία κουβέντα μακροσκελής, στην οποία είχαμε αναλύσει τη σχέση μας, προσπαθώντας να βρούμε τα λάθη που μας οδήγησαν εδώ, στον χωρισμό…Γενικά...

Η μικρή Λενιώ...

Έχει μόλις τελειώσει τον πλύσιμο των πιάτων που μαζεύτηκαν από το μεσημεριανό τραπέζι…Δύσκολο το πλύσιμό τους σήμερα, μιας και το φαγητό, γεμιστά, είχε πολλά λάδια…Τι να κάνεις όμως;;;Αυτό άρεσε στη μικρή, αυτό έφτιαχνε…Στη μικρή…Στη μικρή Λενιώ…Από το Ελένη…Το όνομα της συγχωρεμένης της μάνας της…Τώρα κοιμόταν στο δωμάτιό της…Σε λίγο θα πήγαινε να την ξυπνήσει…Θα...

Κίνηση αντιπερισπασμού...

Περπατούσε στο δρόμο σκυφτή, έχοντας την τσάντα της στον ώμο…Το βλέμμα κοιτούσε κάτω το δρόμο που βάδιζε…Κάπου – κάπου, όταν έφτανε κοντά σε κάποιο μέρος με κόσμο, και ιδιαίτερα με αντρικό πληθυσμό, σήκωνε δειλά το βλέμμα της και κοιτούσε γύρω, δήθεν αδιάφορα…Στην πραγματικότητα, έψαχνε να βρει τα βλέμματα των ανδρών που θα ήταν κολλημένα επάνω της…Ήταν μία...

Έτσι, δεν θα πεις...

Σε κοιτάω στα μάτια,όταν σου μιλάω για τη ζωή μου…Έτσι, δεν θα πεις ότι σου λέω ψέματα…Σε φιλάω στα χείλη,όταν μου μιλάς για τη ζωή σου…Έτσι, δεν θα πεις ότι δεν σε νοιώθω…Σε παίρνω αγκαλιά,όταν μου μιλάς για τα όνειρά σου…Έτσι, δεν πεις ότι ποτέ δεν τα άκουσα…Σου μιλάω για μας,τις φορές που σε νοιώθω μακριά μου…Έτσι, δεν θα πεις ότι δεν προσπάθησα να σε κρατήσω…Κάνουμε...

Συμφωνίες ζευγαριών...

- Θέλω τον χρόνο μου.- Δηλαδή;- Θέλω να μείνω λίγο μόνη μου. Να σκεφτώ.- Τι να σκεφτείς καλή μου;- Την ζωή μου από εδώ και πέρα.- Δύσκολο έργο.- Το ξέρω. Γι’ αυτό ζητάω το χρόνο μου.- Λογικό και απαραίτητο.- Θα μου τον δώσεις;- Δεν είμαι αρμόδιος να δίνω χρόνο σε κάποιον.- ...

Χτένα από ταρταρούγα...

Κάθισε μπροστά στην τουαλέτα με τον καθρέφτη από μασίφ ξύλο κερασιάς…Το φως από το πορτατίφ που είχε στο κομοδίνο της, διαχεόταν γλυκά στο δωμάτιο…Φορούσε το νυχτικό της και τα μαλλιά της έπεφταν χυτά επάνω στους ώμους της…Με τα χρόνια, είχε αλλάξει το χρώμα τους…Οι άσπρες τρίχες είχαν φανεί από καιρό, αλλά οι βαφές που χρησιμοποιούσε τις κάλυπταν σε ικανοποιητικό...

Όταν αυτός σπούδαζε δικηγόρος και αυτή αρχιτέκτονας…

Κάθε φορά που σήκωνε χέρι επάνω της, ήταν λες και της έμπηγε ένα μαχαίρι στα σπλάχνα…Καλλιά να την σκότωνε παρά να την χτύπαγε…Έκλεινε τα μάτια και πόναγε από μέσα της…Όσο κι αν το χέρι του έπεφτε επάνω της με βία και ορμή…Ποτέ δεν φώναζε…Ποτέ δεν έφευγε…Κι’ αυτός όμως, δεν την χτυπούσε όπου κι όπου…Μόνο σε μέρη που δεν φαινόντουσαν όταν αυτή φόραγε ρούχα…Πρόσεχε…Τι...

Ζω ψάχνοντας...

Ζω ψάχνοντας…Ψάχνω τον εαυτό μου…Ψάχνω τις ισορροπίες μου…Ψάχνω απαντήσεις…Για οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μου…Για οτιδήποτε κεντρίζει το οπτικό μου πεδίο και, κατά συνέπεια, το μυαλό μου…Το μυαλό μου…Είναι φορές που πιστεύω ότι δεν είναι αρκετό…Ότι δεν φτάνει να εξηγήσει τα συμβαίνοντα γύρω μου…Χάνεται, φεύγει, παρερμηνεύει, κολλάει, αναστατώνεται, σταματάει…Ένα...

Τακτοποιημένη ζωή...

Ζούσε μία τακτοποιημένη ζωή…Βαλμένη σε αξίες που είχε δημιουργήσει από χρόνια…Αξίες που περνούσαν από γενιά σε γενιά μέσα στην οικογένειά του…‘Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια’ όπως έγραφε και η κορνιζαρισμένη επιγραφή μέσα στο δωμάτιό του, δίπλα στα οικογενειακά εικονίσματα…Την πατρίδα του, την είχε υπηρετήσει…Βέβαια, με τον θείο του τον στρατηγό, είχε περάσει...