Εφιάλτης...

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 14, 2006


Νύχτες ερημιάς βασάνιζαν το μυαλό του…
Το ρολόι του τοίχου, μοναδικός φίλος του…
Δυσκολία στον ύπνο…
Δυσκολία και στα όνειρα…
Όχι όνειρα…
Εφιάλτες…
Ή νύχτες λευκές, κενές…
Άχρωμος ύπνος…
Άνευρες διαδρομές με κλεισμένα μάτια…
Κι’ όταν κατάφερνε να κοιμηθεί, ιδρώτας πότιζε το ταλαιπωρημένο κορμί του…
Λες και πάλευε με την συνείδησή του…
Λες και όργωνε την ψυχή του και κουραζόταν…
Το ξημέρωμα, τον έβρισκε αποτελειωμένο…
Χωρίς ικμάδα ζωής στα μάτια, χωρίς διάθεση αναπνοής στα ρουθούνια…
Πίστεψε ότι ήταν καταραμένος…
Πίστεψε ότι ήταν ξεχασμένος…
Έστρεφε το βλέμμα στον ουρανό, να βρει ένα πάτημα να συνεχίσει…
Το μόνο που έβλεπε, ήταν ένα μουντό γκρι…
Σαν τη στάχτη…
Έτσι όπως πίστευε τη ζωή του…
Να της έχουν μείνει μόνο στάχτες…
Σκέφτηκε ένα χρώμα…
Σκέφτηκε εκείνη…
Πίστεψε ότι ήταν φοίνικας…
Πίστεψε ότι θα μπορούσε να ξαναγεννηθεί…
Πήρε τα μάτια από τον ουρανό και κοίταξε μπροστά…
Είδε ανθρώπους, είδε ζωές…
Αποφάσισε να ξαναγεννηθεί…
Αποφάσισε να προχωρήσει…
Μπροστά ή πίσω…
Προς κάποια κατεύθυνση…
Προς οποιαδήποτε κατεύθυνση…
Τα πόδια δεν τον βοηθούσαν…
Η έλλειψη ύπνου, του τα καθήλωνε στη γη…
Ακίνητος…
Να περιμένει άσκοπα βοήθεια από τον εαυτό του…
Άπλωσε τα χέρια, να πιαστεί από κάπου…
Να βρει αντίσταση…
Πουθενά στέρεο αντικείμενο…
Πουθενά διάθεση για βοήθεια…
Σήκωσε τα μάτια στον ουρανό…
Το μουντό γκρι ξεθώριαζε…
Φως περνούσε και τον έλουζε…
Ένοιωσε ζέστη, το αίμα κύλησε στις φλέβες του, τα πόδια ξεμούδιασαν…
Ξύπνησε, σηκώθηκε, περπάτησε…
Το βλέμμα το έστρεψε μπροστά…

(‘The Nightmare’ by Henry Fuseli)

9 σχόλια:

Εύα είπε...

καλημερα Γιωργο...πολυ αισιοδοξο το μηνυμα.Το αιμα κυλησε στις φλεβες και γεμισε ζωη.Χρωματα παντου κι ο ουρανος,αχ αυτος ο ουρανος!Φως παντου και το βλεμμα μπροστα,μονο μπροστα Γιωργο μου...παντα μπροστα.

Δεκεμβρίου 15, 2006 8:49 π.μ.
Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

γιωργο...
ομορφο κειμενο αλλα ανελπιστα 'εφιαλτικα' γραμμενο απο εσενα...
αλλα θα μου πεις ειναι μια ακομη αποδειξη του ποσο καλα γραφεις...

Δεκεμβρίου 15, 2006 1:18 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Αχ! Αυτό το χαμόγελο...!!!!!

Δεκεμβρίου 15, 2006 2:59 μ.μ.
jul είπε...

Πως απο το θάνατο γύρισε και πάλι στην ζωή.... μονο μπροστά πρεπει να κοιτάμε Γιώργο...μονο μπροστά

Δεκεμβρίου 15, 2006 3:47 μ.μ.
Gwgw είπε...

Ο κάθε άνθρωπος πιστεύω κρύβει απίστευτη δύναμη μέσα του!!
Καληνύχτα Γιώργο...είχα καιρό να διάβασω blogs άφησα τελευταίο το δικό σου όπως κάνω πάντα και ναί πάλι άξιζε τον κόπο!!!

Δεκεμβρίου 16, 2006 12:54 π.μ.
Agobooks είπε...

Μετά τη ψηφοφορία (12/12/2006) από την πλειοψηφία στη Βουλή της Αλβανίας, η χώρα δεν έχει πλέον την Ακαδημία των Επιστημόνων! Αργά τη νύχτα, ψηφίστηκε το νομοσχέδιο της κυβέρνησης(;) «Για την Ακαδημία των Επιστημόνων» με 75 ψήφους υπέρ(!) 2 κατά και 3 παρών! Σύσσωμη η αντιπολίτευση, απείχε της διαδικασίας, διαμαρτυρόμενη για το πρωτοφανές αυτό γεγονός. Η επιστημονική, ακαδημαϊκή και εκπαιδευτική κοινότητα, εκλιπαρούσανε, θεωρώντας την πράξη αυτή ως έγκλημα κατά της επιστήμης, η κυβέρνηση ωστόσο επέμενε και κατάφερε τελικά, να κλειδώσει τις πόρτες τον Ερευνητικών Ινστιτούτων που ήταν υπό την Ακαδημία!
Οι βουλευτές του PBDNJ(Κόμμα για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα) Spiro Peçi και Leonard Solis ήταν αυτοί που ψήφισαν κατά του νομοσχεδίου και οι Leonard Demi(PD), Ymer Tola(PDK, Niko Nerenxi(PAA) δήλωσαν παρών!
Παρακαλώ πολύ, αν το γεγονός αυτό σε αγγίζει κι εσένα, είτε κάνε μια αναφορά είτε ανέβασε την είδηση στο δικό σου μπλογκ! Έτσι, η φωνή της διαμαρτυρίας, θα δυναμώσει και θα κάνει τους παχύδερμους και αυταρχικούς κυβερνώντες στην Αλβανία, να σκεφτούνε καλά, πριν οριστικοποιήσουν την ειδεχθή τους πράξη!
Φιλικά Ν.Ago

Δεκεμβρίου 16, 2006 12:55 π.μ.
Καπετάνισσα είπε...

Μπροστά χαράζει η ζωή.

Τα πίσω, είναι για ν' ανοίγουν δρόμο στο "μετά".
Να στέκεται η ψυχή να δυναμώνει.

Και να μαθαίνει απ' την αρχή, πως να σηκώνει το πέλμα.

Δεκεμβρίου 16, 2006 10:31 π.μ.
Ανώνυμος είπε...

Το βλέμμα στο φως Γιώργο!
Μόνο έτσι η ψυχή θα ζεσταθεί και θα σηκωθεί ξανά.

Μοναδικά ΄δεμένο’ το κείμενο..

Καλημέρα σου!

Δεκεμβρίου 16, 2006 11:10 π.μ.
γιώργος είπε...

καλησπέρα...

@εύα
έτσι είναι εύα...
όταν κυλάει το αίμα, κυλάει και η ζωή...

@αγαπημένη μου
σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια...
δεν μπορούμε να είμαστε πάντα 'λαμπεροί'...
υπάρχουν και οι 'σκοτεινές' πλευρές μας...

@libana
πικρό στα χείλη...

@ιουλία
σωστή παρατήρηση...
μόνο μπροστά...

@γωγώ
ναι...
απίστευτη δύναμη ή απίστευτη αδυναμία...

@n.ago
σ'ευχαριστώ για την ενημέρωση...

@καπετάνισσα
δύσκολος ο δρόμος της μάθησης...
χαραγμένος με εφιάλτες και όνειρα...

@μίρκα
εκεί προσπαθώ να είναι...
σ'ευχαριστώ πολύ...

Δεκεμβρίου 16, 2006 10:54 μ.μ.