Συμφωνίες ζευγαριών...

Πέμπτη, Οκτωβρίου 05, 2006


- Θέλω τον χρόνο μου.
- Δηλαδή;
- Θέλω να μείνω λίγο μόνη μου. Να σκεφτώ.
- Τι να σκεφτείς καλή μου;
- Την ζωή μου από εδώ και πέρα.
- Δύσκολο έργο.
- Το ξέρω. Γι’ αυτό ζητάω το χρόνο μου.
- Λογικό και απαραίτητο.
- Θα μου τον δώσεις;
- Δεν είμαι αρμόδιος να δίνω χρόνο σε κάποιον.
- Δηλαδή;
- Δεν νομίζω ότι είμαι αυτός που θα σου δώσει χρόνο. Από τον εαυτό σου πρέπει να τον ζητήσεις. Θα πρέπει να το συζητήσεις με αυτόν. Αυτός έχει ανάγκη. Αυτός χρειάζεται ηρεμία να αποφασίσει. Αυτός ορίζει τον χρόνο. Και όπως ξέρεις, ο χρόνος είναι σχετικό μέγεθος. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να συμπορευτώ με τον δρόμο που θα τραβήξεις.
- Με θεωρείς παράλογη;
- Όχι κορίτσι μου. Καθόλου παράλογη. Μπερδεμένη θα έλεγα. Μου μοιάζεις σαν ένα αρκουδάκι που έχει στα χέρια του ένα βαζάκι με μέλι και δεν ξέρει πώς να βάλει το χέρι του μέσα να φάει, γιατί ποτέ δεν είχε ξαναπιάσει βάζο με μέλι στα χέρια του.
- Αρκουδάκι εγώ;
- Ναι μαναράκι μου. Εσύ.
- Θα με βοηθήσεις να μάθω να τρώω;
- Αν δεν βοηθήσεις εσύ τον εαυτό σου, εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Στο έχω ξαναπεί. Εγώ μπορώ να σου δείξω τον τρόπο να βάλεις το χέρι στο βάζο. Τον τρόπο να το γλύψεις θα πρέπει να τον ανακαλύψεις μόνη σου.
- Έστω. Το θέλω αυτό.
- Θα το έχεις.
- Να ζητήσω και κάτι άλλο;
- Πες μου.
- Θα είσαι εδώ όταν γυρίσω;
- Που θα πας;
- Εννοώ, αφού πάρω τον χρόνο μου και μετά.
- Να σου κάνω μία ερώτηση;
- Πες μου.
- Εσύ θα γυρίσεις μετά από την διεργασία που έχεις να κάνεις με τον εαυτό σου;
- Ναι.
- Οπότε, και ‘γω ναι σου απαντάω.
- Τόσο απλά;
- Τόσο απλά. Τα πολύπλοκα τα έχουμε αφήσει για τους αμάθευτους.
- Και ‘μεις είμαστε μαθημένοι;
- Μάλλον παιδευμένοι θα έλεγα.
- Σ’ αγαπώ.
- Σε στηρίζω.
- Θα μου λείψεις.
- Θα είμαι εδώ.
- Μη φύγεις.
- Δεν θα σε ψάξω.
- Γεια σου καλέ μου.
- Θα στρώνω το δρόμο σου για την νέα περπατησιά σου ομορφιά μου…

(‘Symphony in Red and Khaki I’ by Laurie Maitland)

26 σχόλια:

Gwgw είπε...

Γιώργο...
Ωραίος διάλογος...αν εσύ είσαι ο άντρας του διαλόγου πρέπει να σου πω ότι σε βρίσκω πολύ τρυφερό και ισσοροπημένο άτομο που φαίνεται να αγαπά πραγματικά...αν δεν είσαι εσύ ο άντρας του διαλόγου μεταβίβασε του την αποψή μου. :))

Οκτωβρίου 05, 2006 2:43 μ.μ.
Καπετάνισσα είπε...

Η καλύτερη εκδοχή.
Η πιό ώριμη εξέλιξη, ενός τέτοιου αιτήματος.

Μόνο που προεξοφλημένο αποτέλεσμα δεν μπορεί να ζητά κανείς.
Δεν γίνεται δηλαδή.
Δεν έχουμε τέτοια δύναμη, να καθορίζουμε το "μετά".
Στη ζωή γενικά.

Πόσο μάλλον, στον έρωτα.

Οκτωβρίου 05, 2006 3:41 μ.μ.
jul είπε...

Θα συμφωνήσω με την Γωγώ...
Η συζήτηση ειναι απίστευτη!!!Πραγματικά πολύ γλυκιές κουβέντες!!!

Οκτωβρίου 05, 2006 4:08 μ.μ.
garfield είπε...

Η κλασική ατάκα όταν θέλουμε να χωρίσουμε με τάκτ...και μην ακούω ανόητες δικαιολογίες...θέλω τον χρόνο μου? Δηλαδή αμά έχεις μία σχέση με κάποιον δυσκολεύεσαι να κάτσεις να σκεφτείς κ να τα βρεις με τον εαυτό σου??

τι να πω..

Οκτωβρίου 05, 2006 4:36 μ.μ.
αλκιμήδη είπε...

Ανεξάρτητα του περιεχομένου που είναι έτσι κι αλλιώς ιδανικό εγώ ξέρεις που βρήκα τη περισσότερη ομορφιά;
στις προσφωνήσεις...
καλή μου
κορίτσι μου
μαναράκι μου
ομορφιά μου

αυτές με άγγιξαν περισσότερο

Οκτωβρίου 05, 2006 4:42 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Αν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα αυτός ο διάλογος, τότε είσαι πολύ καλός για να είσαι αληθινός.

Καλησπέρα Γιώργο,

τι κρίμα να είσαι είδος ύπο εξαφάνιση.

Οκτωβρίου 05, 2006 4:49 μ.μ.
zoufitsa είπε...

Ο αντρας γλυκος τρυφερος και ισως γνωστης τετοιων καταστασεων...
Ισως γνωριζει ακομα και το αποτελεσμα...
Παρολα αυτα διπλα της...

Συμφωνω μαζι του ομως....

Πολυ ομορφο ευχαριστω...

Οκτωβρίου 05, 2006 5:27 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Θα στρώνω το δρόμο σου για την νέα περπατησιά σου ομορφιά μου

Ότι πιο μεγαλειώδες. Πόσοι έχουν(με) το κουράγιο για κάτι τέτοιο?

Οκτωβρίου 05, 2006 7:10 μ.μ.
Serenity είπε...

Αυτό θα πει "παίρνω ρίσκο"...
Αυτό θα πει "αγαπώ γιατί αγαπώ"...

Οκτωβρίου 05, 2006 8:30 μ.μ.
Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

διαλογος μιας αλλης εποχης...
ο αντρας ιπποτης και μαλιστα με πολυ 'αστραφτερη' και 'καθαρη' πανοπλια...
και
η γυναικα παραδομενη στα λογια του και στην αγαπη του...
πανεμορφο κειμενο, Γιωργο...

Οκτωβρίου 05, 2006 8:43 μ.μ.
jul είπε...

Και κάτι άσχετο....επειδή τώρα μόλις έπεσε το μάτι μου...ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά "Η όμορφη πόρτα" Όταν είχε βγάλει αυτό το cd, κυριολεκτικά το έλιωσα στο cd-player, όλα μα όλα τα τραγούδια ΥΠΕΡΟΧΑ...

Οκτωβρίου 05, 2006 8:52 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

θά θελα να μάθω το τέλος. Κορίτσια να σας ρωτήσω κάτι. Την ειρωνία την είδατε; Γιώργο καλό κουράγιο

Οκτωβρίου 05, 2006 11:25 μ.μ.
lemon είπε...

Γιώργο, τέτοιο κείμενο δε γράφεται σαν λογοτεχνία, πρέπει να τό'χει νιώσει στην ψυχή του κάποιος, για να το γράψει...
Χάρηκα πολύ, που υπάρχουν τέτοια άντρες, τέτοιοι άνθρωποι...

Οκτωβρίου 06, 2006 12:36 π.μ.
γιώργος είπε...

καλημέρα...
έχω να δηλώσω ότι νοιώθω άβολα από τα καλά σας λόγια...
να είσαστε όλοι καλά...

@γωγώ
ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια...

@καπετάνισσα
έτσι είναι...
προεξοφλημένο αποτέλεσμα δε υπάρχει...
διάθεση για συμπόρευση υπάρχει...

@ιουλία
ευχαριστώ πολύ...
ναι, είναι πολύ ωραίο τραγούδι...
από τ' αγαπημένα μου...

@garfield
έχουμε μάθει να ταυτίζουμε την συγκεκριμένη ατάκα με διάθεση χωρισμού...
είναι όμως στο χέρι μας να καταλάβουμε πότε λέγεται με αυτή τη διάθεση και πότε γιατί πραγματικά θέλει χρόνο κάποιος...

@αλκιμήδη
να'σαι καλά...
πάντως, για να μιλάει κάποιος έτσι, πρέπει να εμπνέεται από κάπου...

@αργυρένια
ευχαριστώ πολύ...
ευχαριστώ...

@ζουφίτσα
δεν μπορεί να ξέρει το αποτέλεσμα...
πίστη σ'αυτήν και στις δυνάμεις του έχει...

@θαλασσομπερδεμένη
δεν ξέρω πόσοι έχουν(με) το κουράγιο...
το θέμα είναι ότι γίνεται...

@γαλήνη
μα, η ίδια η αγάπη είναι ένα ρίσκο...
και μάλιστα, υψηλού κινδύνου...

@αγαπημένη μου
καλή μου,
αυτή εμπνέει αυτόν και τον κάνει να νοιώθει έτσι...
πράγματα της καρδιάς του λέει...
τίποτε άλλο...
απλά, την αγαπάει πολύ...

@euler
το τέλος δεν το ξέρει κανείς...
και όσον αφορά την 'ειρωνία' που αναφέρεις, τι εννοείς;;;

@λεμονάκι
σ'ευχαριστώ εκ μέρους αυτών των αντρών...

Οκτωβρίου 06, 2006 9:46 π.μ.
Χαρυβδιςς είπε...

Τα καλα παιδια δεν πανε στον παραδεισο...καμια φορα ομως στήνουν εναν αλλο κοσμο (διολου πληκτικο σαν τον παραδεισο)
Τα εξυπνα παιδια (θελω το χρονο μου) πανε στον παραδεισο αλλα πλητουν αφορητα

Οκτωβρίου 06, 2006 10:35 π.μ.
Κολοκύθι είπε...

Που τον πουλάνε αυτόν τον άντρα?

Οκτωβρίου 06, 2006 11:00 π.μ.
Ανώνυμος είπε...

Καλό το κείμενο!!Έως κ πολύ καλό θα έλεγα, όμως δεν είναι λίγο science fiction ένας τέτοιος διάλογός? Κ για να γίνω πιο συγκεκριμένη, αποκομίζω την εντύπωση μιας πολύ επιτυχημένης ενσάρκωσης της -κατ'εμέ- μνημειώδους ρήσης του Μαζόχ (από το Venus in Furs), ότι δλδ "μέσα στη αγάπη είσαι ή το σφυρί ή το αμόνι". Κ νομίζω ότι απλά στην προκειμένη περίπτωση είναι απόλυτα ορατοί οι 2αυτοί ρόλοι (κ ποιος έχει ποιον), πλην όμως "ντύνονται" με ένα πολύ όμορφο, εξευγενισμένο περιτύλιγμα...
Κ για να κλείσω στο ψιλοπροσεχές μέλλον (αλλιώς διακινδυνεύω να φτιάξω "σεντόνι", χα χα!!), αν υπάρχει μια φράση που να υμνεί την αγάπη και τον έρωτα στις σωστές τους (πάντα κατά τη δική μου προσωπική, υποκειμενική κ ταπεινή άποψη) διαστάσεις, και σε ποιο ποσοστό αυτά τα συναισθήματα μπορούν κ πρέπει να παρεμβαίνουν και να αλλοιώνουν τρόπον τινά τον ψυχισμό μας, είναι από το "Ντέμιαν" (Ε.Έσσε): Η αγάπη δεν πρέπει να απαιτεί, μήτε να εκλιπαρεί. Πρέπει να έχει τη δύναμη να γίνεται βεβαιότητα. Τότε παύει να ελκύεται κ αρχίζει να ελκύει...

Οκτωβρίου 06, 2006 12:50 μ.μ.
γιώργος είπε...

@χάρυβδιςς
δεν ξέρω σε ποια κατηγορία είναι το ζευγάρι ή ο καθένας χωριστά...
το ζητούμενο είναι να είναι εκεί που η καρδιά τους ορίζει και νοιώθουν καλά...

@κολοκύθι
παντού υπάρχουν...
το θέμα είναι να τους καταλάβεις...

@παγώνα
μια επιτυχημένη σχέση βασίζεται στο 'σφυρί' και στο 'αμόνι'...
το μαγικό που θα την κρατήσει ζωντανή είναι
να υπάρχει εναλλαγή ανάμεσα στο 'σφυρί' και στο 'αμόνι'...
όχι πάντα από πάνω, όχι πάντα από κάτω...
τότε πάμε καλά...

@πυθία
ευχαριστώ πολύ...
να'σαι καλά...

Οκτωβρίου 06, 2006 3:13 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

γιώργοςκαι όσον αφορά την 'ειρωνία' που αναφέρεις, τι εννοείς;;;

λάθος λέξη μάλλον
- Σ’ αγαπώ.
- Σε στηρίζω.
- Θα μου λείψεις.
- Θα είμαι εδώ.
- Μη φύγεις.
- Δεν θα σε ψάξω.


βλέπω τα πράγματα διαφορετικά πλέον. Τό χω ζήσει το κείμενό σου. Ίδιες λέξεις, ίδια αίσθηση.

Τα καλά παιδιά είναι καλά παιδιά. Όλοι οι άλλοι είναι ελεύθεροι. Δέ θέλω να πώ τίποτα παραπάνω δέ μαρέσει να γενικεύω, να καλουπώνω, αλλα τώρα τελευταία όποιον με ξαναπεί καλό παιδί σκέφτομαι να του πετάξω κάτι βαρύ στο κεφάλι...

Οκτωβρίου 06, 2006 4:49 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Ναι, καταλαβαίνω πολύ καλά τι εννοείς, κ κατά βάση συμφωνώ. Απλά, από τη θεωρία στην πράξη μεσολαβούν ν "παράλληλα" σύμπαντα. Κ η πράξη -δυστυχώς- αποδεικνύει ότι η εναλλαγή που λες δεν είναι κ τόσο συχνή στους ρόλους, ούτε κ το "μοίρασμα" του terrain τόσο δίκαιο...
Αυτό που τελικά ήθελα να πω (μάλλον) είναι ότι όταν μια σχέση είναι τόσο τέλεια (όσο φαίνεται από το συγκεκριμένο διάλογο) κ διέπεται από τέτοια αβρότητα, κατανόηση, αρμονία κ σύμπνοια απόψεων, δε χρειάζεται καν να μεσολαβούν τέτοιοι διάλογοι. Θεωρείται δεδομένο κ αυτονόητο ότι ένα O.S. -όσο "κλειστό" κ αν είναι- έχει πάντα κ κάποιες επιμέρους λείτουργίες/διαδικασίες που δε γίνονται από το σύστημα στο σύνολο του, αλλά από επιμέρους κομμάτια του.Μια σχέση που σε γεμίζει πραγματικά κ ουσιαστικά, ποτέ δε σου γεννά ανάγκες απομόνωσης κ απομάκρυνσης.Ούτε χάνεις τον εαυτό σου μέσα σε μια τέτοια σχέση. Ή για να είμαι ακριβέστερη, γιατί καμία κατάσταση δεν είναι win-win situation, αυτό που χάνεις υπερκαλύπτεται από όλα αυτά που κερδίζεις... Κ ίσως τελικά ατάκες τύπου "θέλω το χρόνο μου" κ "θέλω το χώρο μου" να ταυτίζονται με το χωρισμό, γιατί πολύ απλά είναι τα προϊμια του.
Αυτά φίλτατε Γιώργο, με κάθε φιλική διάθεση, κ την "βάθος κήπος" επιθυμία (ίσως κ ανάγκη) να είμαι εγώ αυτή που έχω άδικο κ έχει αναπτύξει μια ψυχρή, στεγνή κ "πρακτική" θεώρηση των πραγμάτων. Ειδικά αν υποτεθεί ότι στο διάλογο αυτό υπάρχουν πραγματικά (κ δη "αυτοβιογραφικά") στοιχεία.

Οκτωβρίου 06, 2006 6:09 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Η παγώνα εξήγησε την ειρωνία που έγραψα παραπάνω.

κ την "βάθος κήπος" επιθυμία να έχω άδικο και έχω αναπτύξει μια ψυχρή, στεγνή κ "πρακτική" θεώρηση των πραγμάτων

Οκτωβρίου 06, 2006 6:26 μ.μ.
Alkyoni είπε...

ήρθε;
δεν ρωτάω αν περιμένεις...είμαι σίγουρη πως περιμένεις

Οκτωβρίου 08, 2006 10:55 μ.μ.
γιώργος είπε...

καλημέρα...
επειδή έχω λίγο τρέξιμο,
θα απαντήσω στα σχόλιά σας το απόγευμα...
συγνώμη για την καθυστέρηση...
σας ευχαριστώ πολύ...

Οκτωβρίου 09, 2006 11:49 π.μ.
γιώργος είπε...

καλησπέρα...
αρχικά, θα ήθελα να καταθέσω κάτι...
είμαι της άποψης, ότι κάθε σχέση είναι ιδιαίτερη και μοναδιαία...
άρα, οποιεσδήποτε γενικεύσεις και μαζικές αναλύσεις θα ήταν άτοπες, εν μέρη...
σίγουρα, όλοι έχουμε καεί από σχέσεις...
όλοι έχουμε φερθεί κάπως και μας έχουν φερθεί κάπως...
όμως, αυτό δεν πάει να πει ότι θα καταδικάσουμε μία σχέση μας λόγω του πρωτέρου βίου μας...
αυτό είναι άδικο και για το έτερο ήμιση και για μας...

@euler
λογικό να βλέπεις αλλιώς τα πράγματα...
κανένας δεν μπορεί να σε κατηγορήσει γι'αυτό...
όμως, δεν μπορείς να καταδικάζεις μία άλλη συμπεριφορά, επείδη είναι αντίθετη με τα δικά σου πιστεύω...
από την άλλη, αν είσαι ή όχι καλό παιδί, αυτό το ξέρεις μόνο εσύ...
και κανένας δεν μπορεί να σου αλλάξει τον τρόπο που θα λειτουργείς...

@παγώνα
τα πράγματα πρέπει να τα λες, είτε θεωρούνται δεδομένα είτε όχι...
πρέπει να 'ακούγονται'...
και από αυτόν που τα λέει και από αυτόν που τα ακούει...
τίποτα δεν είναι δεδομένο για κανένα...
όπως και ο euler έτσι και 'συ, πιστεύω, έχετε κάποια τραυματική εμπειρία...
όπως και όλοι μας βέβαια...
αυτό όμως δεν θα σταθεί τροχοπέδη στη ζωή μας...

@αλκυόνη
'ήρθε', 'δεν έφυγε ποτέ', δεν ξέρω...
εγώ ξέρω ότι είναι εδώ...

Οκτωβρίου 09, 2006 8:00 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

δε καταδικάζω τίποτα. ίσα ίσα. Μάλλον ζηλεύω. Κάτι μου θύμισες. Μακάρι ακόμα να χα στο μυαλό μου κάποια πράγματα όμορφα. Σε ευχαριστώ για το ποστ σου. Με κανε να σκεφτώ.

Φιλικά

Υ.Γ όταν ξυπνίσω ένα πρωί και σκέφτομαι το σήμερα ή το αύριο και όχι το χτές και το γιατί όλα θάναι καλύτερα (πιστεύω).

Οκτωβρίου 10, 2006 1:50 π.μ.
γιώργος είπε...

@euler
εγώ σ' ευχαριστώ πολύ...
που ήρθες και τα είπαμε...
να περνάς...
σου εύχομαι όλα τα καλά...
καλημέρα...

Οκτωβρίου 10, 2006 12:46 μ.μ.