Κίνηση αντιπερισπασμού...

Δευτέρα, Οκτωβρίου 09, 2006


Περπατούσε στο δρόμο σκυφτή, έχοντας την τσάντα της στον ώμο…
Το βλέμμα κοιτούσε κάτω το δρόμο που βάδιζε…
Κάπου – κάπου, όταν έφτανε κοντά σε κάποιο μέρος με κόσμο, και ιδιαίτερα με αντρικό πληθυσμό, σήκωνε δειλά το βλέμμα της και κοιτούσε γύρω, δήθεν αδιάφορα…
Στην πραγματικότητα, έψαχνε να βρει τα βλέμματα των ανδρών που θα ήταν κολλημένα επάνω της…
Ήταν μία θελκτικότατη γυναίκα, και το ήξερε…
Άρα, και τα βλέμματα ήταν δεδομένα…
Όμως, το μεγάλο της παράπονο ήταν ότι δεν της έκαναν πια κοπλιμέντα, ότι οι άντρες είχαν χάσει το στοιχείο του ‘κυνηγού’…
Το θέμα βέβαια, είχε εξαντληθεί σε πολύωρες συζητήσεις ανάμεσα σ’ αυτή και στις φίλες της, επάνω σε αμέτρητα ποτήρια mojito…
Το γεγονός αυτό, επηρέαζε σχεδόν όλο τον γυναικείο πληθυσμό…
Αλλά, δεν την ένοιαζε τι γινόταν με τις άλλες…
Αυτή ήθελε να αρέσει και να της το λένε…
Ματαιοδοξία;;;
Μπορεί…
Αλλά, της άρεσε…
Μάλιστα, τις προάλλες που κάποιος την πείραξε, γύρισε και τον ευχαρίστησε…
Όταν συζήτησε το γεγονός με την κολλητή της, αυτή της είπε ότι είναι για δέσιμο…
‘Καλύτερα για δέσιμο παρά για παροπλισμό’ της είπε…
Ήταν γυναίκα και ήθελε να νοιώθει έτσι…
Τόσα χρόνια με τον άντρα της είχε χάσει αυτή την αίσθηση…
Είχε αφήσει την φάση ‘γυναίκα’ και είχε περάσει στη φάση ‘φίλη’…
Γίνεται;;;
Δεν γίνεται…
Και γι’ αυτό μείνανε τελικά φίλοι…
Έτσι, τώρα ζητούσε να πάρει το χαμένο χρόνο πίσω…
Και το ζητούσε πεισματικά…
Δεν τις έλειπε τίποτα…
Και είχε να δώσει πολλά…
Έφτανε στο σπίτι…
Μία ακόμη ημέρα χωρίς πείραγμα, χωρίς κοπλιμέντο…
Μπήκε μέσα, πέταξε την τσάντα επάνω στο τραπέζι…
Ξεντύθηκε…
Μπήκε στο μπάνιο…
Το ζεστό νερό την ηρεμούσε…
Παράλληλα, την ερέθιζε…
Πέρασε το χέρι της επάνω από το στήθος της…
Οι ρώγες της ήταν σκληρές…
Έκλεισε το νερό…
Δεν άντεχε άλλο τον εαυτό της έτσι…
Σκουπίστηκε…
Έτσι, γυμνή, έψαξε μέσα στην τσάντα της να βρει έναν αριθμό τηλεφώνου που της είχε δώσει η Νάντια χθες το βράδυ την ώρα που χώριζαν…
‘Τηλεφώνησέ του και θα με θυμηθείς’ της είπε και της έκλεισε το μάτι…
Μία αντρική φωνή, όλο αισθησιασμό και παιχνίδισμα, της απάντησε…
Αφού έδωσε τα στοιχεία της, σηκώθηκε να πάει να ντυθεί…
‘Μπορεί να μη μου την πέφτουν πια, αλλά σήμερα δεν θα κοιμηθώ μόνη μου’ σκέφτηκε φορώντας το μαύρο σατέν εσώρουχό της…

(‘Girl standing’ by Lei Qu)

15 σχόλια:

αλκιμήδη είπε...

Ως συνύθως υπέροχο κείμενο
Όχι μόνο η γραφή, αλλά και η ουσία του.
Βγάλε το σύζηγο και το τελευταίο τηλεφώνημα και περιγράφεις εμένα!
Πως την απέκτησες αυτή τη βαθιά κατανόηση της γυναίκας; Μπορείς να τη διδάξεις και σε άλλους άντρες;

Καλησπέρα

Οκτωβρίου 09, 2006 9:26 μ.μ.
Χαρυβδιςς είπε...

πολυ καλο

Οκτωβρίου 10, 2006 12:19 π.μ.
allmylife είπε...

Βάλε τον σύζυγο - βγάλε το τηλεφώνημα...
Καλησπέρα Γιώργο.
Καλό, πολύ καλό.
Και γρήγορο - στο διάβασμα.
Και αληθινό!

Οκτωβρίου 10, 2006 12:29 π.μ.
Alkyoni είπε...

με προβλημάτισε αρκετά το κείμενό σου σε σχέση με τον εαυτό μου
είδα πιο πανω,βγάλε-βάλε το σύζυγο,βγάλε-βάλε το τηλεφώνημα...
δεν μπορώ να με κατατάξω,δεν μπορώ να βρω κανένα "κοινό" μ αυτον τον τύπο γυναίκας.
δεν αναζήτησα ή αναζητώ ή μου λειψε ο άντρας "κυνηγός"
μ ενοχλούν τα πειράγματα στο δρόμο.
σαν να μπαίνει κάποιος στο σπίτι μου απρόσκλητος και χωρίς καν να χτυπήσει την πόρτα
σίγουρα δεν θα λεγα ποτέ ευχαριστώ
Το θέμα όμως δεν είμαι εγώ....
Καλό το κείμενο και ναι γρήγορο στο διάβασμα
Καλή σου μέρα Γιώργο

Οκτωβρίου 10, 2006 9:24 π.μ.
Ανώνυμος είπε...

Μέχρι ενός σημείου ταυτίστηκα.

Καλό μου, γράφεις σαν να έχεις εξερευνήσει την ενδοχώρα της γυναίκας, καταλαβαίνεις την ψυχοσύνθεσή μας.

Αν βρεθεί εκείνος και η ρουτίνα μας κάνει φίλους, χαθεί ο έρωτας, θα ξέρω απλά που να μην τον ψάχνω πια κι όχι που να τον γυρέψω.

Με νιώθεις;

Κρίμα να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας.

Καλημέρα Γιώργο, που ξέρεις τόσα πολλά...

Οκτωβρίου 10, 2006 10:47 π.μ.
γιώργος είπε...

βροχερή και εσωτερική καλημέρα...

@αλκιμήδη
ευχαριστώ πολύ...
είχα και έχω τη διάθεση
να παρατηρώ και να μαθαίνω...
να μιλάω και να αφουγκράζομαι...
και έχω τον καλύτερο συνομιλητή: το αστεράκι μου...

@χάρυβδιςς
ευχαριστώ πολύ...

@όλη μου η ζωή
ευχαριστώ πολύ...

@αλκυόνη
κάθε κείμενο δεν μπορεί να αντιπροσωπεύει όλο το εύρος των ανθρώπων...
έτσι, σίγουρα, θα υπάρχουν αντιθέσεις και ετερόκλητες προσεγγίσεις...
περιγράφω μία συγκεκριμένη κατάσταση...
και χαίρομαι που υπάρχουν και άλλες καταστάσεις...

@πυθία
την καλημέρα μου...

@αργυρένια
σε νοιώθω...
αλλάζεις δρόμο και όχι κατεύθυνση...
και καλά κάνεις...

Οκτωβρίου 10, 2006 12:37 μ.μ.
zoufitsa είπε...

Χαίρομαι που δεν είμαι η μόνη...
Μπορεί τα πειράγματα να μην μου εχουν λύψει ομως αυτή η μοναξιά....

καλή σου μέρα Γιώργο τιμή μου να σε διαβάζω..!!

Οκτωβρίου 10, 2006 1:24 μ.μ.
vlacha είπε...

Γιώργο μπερδεύτηκα! Το κείμενο το έγραψες εσύ ή ο Lei Qu; Όπως και να έχει, αυτό που περιγράφεις (εκτός από το τηλέφωνο) ισχύει για πολλές γυναίκες!

Οκτωβρίου 10, 2006 3:49 μ.μ.
Alexandra είπε...

ρεαλιστικά τολμηρή η γυναίκα, χωρίς να είναι πρόστυχη...

γιώργο μ'αρέσει που 'δουλεύεις' μέσα σου και τόσο τη γυναικεία ψυχολογία...

Οκτωβρίου 10, 2006 4:32 μ.μ.
γιώργος είπε...

καλησπέρα...

@ζουφίτσα
χαίρομαι που μπορώ να αφουγκράζομαι τον κόσμο σας...
και είναι δική μου τιμή που με διαβάζετε...

@βλάχα
το κείμενο είναι δικό μου...
το σκίτσο της κοπέλας είναι το Lei Qu...
ευχαριστώ πολύ...

@αλεξάνδρα
ευχαριστώ πολύ αλεξάνδρα...
με τιμάν τα λόγια σου...

Οκτωβρίου 10, 2006 6:55 μ.μ.
Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

Γιωργο,
καταλαβαινεις γιατι ακους...
νιωθεις γιατι αγγιζεις...
σου ευχομαι ολοψυχα να μην χασεις τις "αισθησεις" σου, ποτε...
αυτες σε κανουν πολυ ξεχωριστο ανθρωπο... και φυσικα εσυ με την σειρα σου, τους δινεις την διασταση που τους αξιζει...
την ανθρωπινη...

Οκτωβρίου 10, 2006 7:55 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Ελπίζω να μη νιώσω έτσι ποτέ.

Οκτωβρίου 10, 2006 8:55 μ.μ.
γιώργος είπε...

@αγαπημένη μου
ευχαριστώ πολύ αγαπημένη μου...
προσπαθώ σκληρά...
με τιμάν τα λόγια σου...
σ'ευχαριστώ πολύ...

@θαλασσομπερδεμένη
και 'γω σου το εύχομαι...

Οκτωβρίου 10, 2006 9:05 μ.μ.
jul είπε...

Κι όμως Γιώργο μου, πολλές γυναίκες στην εποχή που ζούμε κάνουν κάτι ανάλογο! Πόσο αληθινά ειναι αυτά που γράφεις, χωρίς όμως να γίνονται καθόλου πρόστιχα!
Για ακόμα μια φορά μπράβο!!!

Οκτωβρίου 11, 2006 9:30 π.μ.
γιώργος είπε...

@ιουλία
σ'ευχαριστώ πολύ...
με τιμάς...

Οκτωβρίου 13, 2006 9:33 π.μ.