Η μικρή Λενιώ...

Τρίτη, Οκτωβρίου 10, 2006


Έχει μόλις τελειώσει τον πλύσιμο των πιάτων που μαζεύτηκαν από το μεσημεριανό τραπέζι…
Δύσκολο το πλύσιμό τους σήμερα, μιας και το φαγητό, γεμιστά, είχε πολλά λάδια…
Τι να κάνεις όμως;;;
Αυτό άρεσε στη μικρή, αυτό έφτιαχνε…
Στη μικρή…
Στη μικρή Λενιώ…
Από το Ελένη…
Το όνομα της συγχωρεμένης της μάνας της…
Τώρα κοιμόταν στο δωμάτιό της…
Σε λίγο θα πήγαινε να την ξυπνήσει…
Θα την έπαιρνε αγκαλιά, θα της έδινε ένα φιλί στο ζεστό μάγουλο και θα την ξυπνούσε…
Θα γκρίνιαζε αυτή λίγο, αλλά θα την κατάφερνε να ξυπνήσει και να σηκωθεί για να κάνουν μαζί τα μαθήματά της για την επόμενη ημέρα…
Η μικρή Λενιώ είναι 10 ετών και πηγαίνει 5η Δημοτικού…
Έχει ξανθά μαλλιά και άσπρο δέρμα όπως η ίδια…
Έχει πράσινα μάτια, όπως ο πατέρας της…
Το χρώμα των ματιών της μικρής, ήταν πάντα ένα σημείο προστριβής ανάμεσα σ’ αυτήν και τον άντρα της…
Όλα τα άλλα χαρακτηριστικά της μικρής μπορούσε να τα δικαιολογήσει, αλλά αυτό όχι…
Βλέπεις, η μικρή δεν είχε ‘πάρει’ κανένα χαρακτηριστικό από το σόι του άντρα της…
Για τον λόγο αυτό, κατέφευγε σε λύσεις όπως ‘τέτοια μάτια είχε ο πατέρας της μάνας μου’ ή ‘κάποια γονίδια περνάνε κάθε τρεις γενιές’ και τέτοια…
Δεν μπορούσε, φυσικά, να του εξομολογηθεί την αλήθεια…
Αγαπούσε τον άντρα της αλλά ήθελε απεγνωσμένα να κάνει παιδί…
Η γιατρός της, της έλεγε πάντα ότι για τον σκοπό αυτό έρχονται οι γυναίκες στον κόσμο…
Και αυτό ακριβώς έκανε…
Ακολούθησε τις παραινέσεις της γιατρού της…
Ήταν τον καιρό που προσπαθούσαν για παιδί με τον άντρα της…
Προσπαθούσαν καιρό και όσο έβλεπαν τα φιλικά τους ζευγάρια να τεκνοποιούν, τόσο περισσότερο προσπαθούσαν…
Όταν πια είδαν ότι κάτι δεν πάει καλά, άρχισαν να ψάχνουν περισσότερο το θέμα, να μάθουν γιατί δεν μπορούν…
Οι εξετάσεις έδειξαν πρόβλημα σ’ αυτόν…
Υπήρχε βέβαια κάποια ελπίδα μετά από συντηρητική θεραπεία και εγχείρηση, αλλά και πάλι τα ποσοστά επιτυχίας θα ήταν μικρά…
Όμως, δεν το έβαλε κάτω…
Δεν τον άφησε για να βρει κάποιον άλλο και να εκπληρώσει τον σκοπό της στον κόσμο…
Τον αγαπούσε και τον αγαπάει ακόμη τον άντρα της…
Όμως λατρεύει το παιδί της…
Και η απόφασή της, τότε, ήταν μονόδρομος…
Θα έβρισκε ένα υγιές σπέρμα…
Θα έκανε παιδί με άλλο άντρα…
Εξάλλου, πάντα πίστευε ότι πατέρας ενός παιδιού δεν είναι αυτός που δίνει το σπέρμα του, αλλά αυτός που το μεγαλώνει και το πονάει…
Και έτσι έκανε…
Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: και αυτή θα είχε το παιδί που τόσο λαχταρούσε και αυτός θα μεγάλωνε ένα παιδί και θα είχε και την αυτοπεποίθησή του στα ύψη…
Και το έκανε…
Δεν το μετάνιωσε ποτέ…
Όταν την πρωτοκράτησε στην αγκαλιά της, ακόμη βρώμικη από τα αίματα και τα υγρά του πλακούντα, όλες της οι τύψεις διαλύθηκαν…
Κρατούσε το παιδί της στα χέρια της…
Θα γινόταν η καλύτερη μάνα…
Θα την μεγάλωνε ο αγαπημένος της άντρας…
Άσχετα αν ο φυσικός της πατέρας δεν θα το μάθαινε ποτέ, η Λενιώ είχε τα μάτια του…

(‘On the Terrace’ by Pierre-Auguste Renoir)

15 σχόλια:

Panagiotis είπε...

απλά πολύ καλό....

Οκτωβρίου 10, 2006 10:09 μ.μ.
Alkyoni είπε...

να και κάπου που δεν ταιριάζει το 'ο σκοπός αγιάζει τα μέσα"
πολύ καλό Γιώργο
αν υποθέσουμε πως εσύ ήσουν ο 'μπαμπάς" θ άντεχες να μάθεις πως δεν είναι δικό σου παιδί;;
ρωτάω αν και πιστεύω πως θα το είχατε συζητήσει από πριν και θα το χες απο-δεχτεί
Καληνύχτα Γιώργο

Οκτωβρίου 10, 2006 10:55 μ.μ.
αλκιμήδη είπε...

πολύ καλό

τη λύση που προτείνει η αλκυόνη σκεφτόμουν κι εγώ, όχι τόσο για το πατέρα, για το παιδί, τη Λενιώ.
Δε μπορούμε να λέμε ψέματα στα παιδιά, μπορεί να κλονιστεί η εμπιστοσύνη τους στο κόσμο όταν ανακαλύψουν την αλήθεια.

Και είναι περιέργο, έχουμε παρόμοια θεματολογία σήμερα.
Great minds ε;

Οκτωβρίου 10, 2006 11:42 μ.μ.
jul είπε...

Καλημέρα Γιώργο, το ίδιο ερώτημα μου γεννήθηκε και εμένα με την Αλκυόνη!Αν μάθαινες πως δεν είσαι ο πατέρας του παιδιού που γέννησε η γύναικα σου, τι θα έκανες???

Οκτωβρίου 11, 2006 9:22 π.μ.
Ανώνυμος είπε...

Γιώργο μου καλημέρα!

Να κανω μια ερώτηση για να έχω καλύτερη εικόνα της ιστορίας σου;

Έκανε έρωτα με τον αληθινό πατέρα ή με την βοήθεια της επιστήμης χρησιμοποίησε το σπέρμα του;

Εγώ δεν ξέρω αν θα το έκανα. Όση λαχτάρα κι αν είχα ένα παιδί. Θα υιοθετούσα ένα, τόσα υπάρχουν που είναι ορφανά, μόνα, ανυπεράσπιστα. Αν το σκεφτείς έτσι, δεν είναι λίγο ματαιόδοξο να θέλουμε να εξασφαλίσουμε την υστεροφημία μας μέσω ενός απογόνου στον οποίο θα κληροδοτήσουμε το γενετικό μας υλικό;

Υ.Γ κι αμ'ίντα;

Οκτωβρίου 11, 2006 10:26 π.μ.
γιώργος είπε...

καλημέρα...
πως θα σας φαινόταν,εσάς τις κυρίες εννοώ,
να περνάγατε από τα καταστήματα με τα παιδικά και να βάζατε τα κλάμματα γιατί δεν θα μπορούσατε ποτέ να μπείτε να αγοράσετε ρούχα για το παιδί σας,
να μπαίνατε να αγοράζατε μωρουδιακά μόνο για δώρα σε βαφτίσεις,
να βλέπατε παιδικές διαφημίσεις και να κλαίγατε,
να γένναγαν οι φίλες σας και ΄σεις να περιμένατε στον θάλαμο αναμονής ξέρωντας ότι ποτέ δεν θα ήσασταν στη θέση τους...

@πάνος
ευχαριστώ πολύ...

@αλκυόνη
όπως είδες, δεν τέθηκε θέμα γνώσης...
τέθηκε θέμα ανάγκης να νοιώσεις τον σκοπό που προορίστηκες πάνω στον κόσμο...
ο άντρας γεννάει, η γυναίκα τίκτει...
αυτός είναι ο προορισμός τους...
όταν χάνεται το ένα, χάνεται και το άλλο...
η επιλογή της μητέρας ήταν να υπάρξουν, τεχνητά, και τα δύο...

@αλκιμήδη
η μικρή Λενιώ μεγαλώνει με δύο γονείς που την λατρεύουν...
δεν είναι σημαντικότερο από το να μάθει;;;

@ιουλία
θα προτιμούσα να ζω στην ψευδαίσθηση ότι είναι δικό μου,
τη στιγμή που θα ήξερα, εξακριβωμένα, ότι δεν μπορώ να κάνω παιδιά εγώ...

@αργυρένια
η ιστορία θέλει τον πατέρα φυσικό και όχι 'επιστημονικό'...
δεν τίθεται θέμα κληρονομιάς γεννετικού υλικού...
το ζήτημα είναι να νοιώσεις μάνα...
να νοιώσεις να χτυπάει μια ζωή μέσα σου...
αυτό έλλειπε της συγκεκριμένης κοπέλας...
αυτό επέλεξε να βρει...

Οκτωβρίου 11, 2006 11:05 π.μ.
fish eye είπε...

..αυτοι οι δυο ανθρωποι αγαπιουνται?και ζουν μαζι ευτυχισμενοι??
ας το ψαξουν τωρα..γιατι αργοτερα θα βγει απο μονο του..
ψεμα και αγαπη δεν πανε μαζι..
ποτε δεν θα ελεγα τοσο σημαντικο ψεμα απο τη μια..κι απο την αλλη να πιστευω πως ειμαι ευτυχισμενη
..η 'συζητηση' παιζει καθολου??
οσο για το
πως θα ενοιωθα αν δεν ειχα παιδια?
..δυσκολα οπως και με ολα αυτα που μου λειπουν..
..θα εδινα ομως εμφαση σε αλλα πολυ ομορφα πραγματακια της ζωης..ετσι ωστε να μην τσιτωνω εξω απο τα καταστηματα παιδικων..και τα παιδικα παρτυ
..μερικα πραγματα υπερβολικα τα βρισκω..
..γιωργο ευχαριστω για το ποστ...θα τα λεμε..

Οκτωβρίου 11, 2006 2:28 μ.μ.
Χαρυβδιςς είπε...

τα μυστικά κανουν τη ζωη ενδιαφερουσα

Οκτωβρίου 11, 2006 2:35 μ.μ.
zoufitsa είπε...

Πόσα τέτοια συμβαίνουν καθημερινά...
Δικαιολογώ την μητέρα δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη απο αυτή της μητρότητας ....
Σίγουρα θα μπορούσε να υιθετήσει ομως δεν είχε αυτή το πρόβλημα...
Παρ'ολα αυτά δεν ξέρω τι θα έκανα εάν ήμουν στην θέση της ...ειλικρινά...

Γιώργο μια ακόμα καλογραμμένη ιστορία γεμάτη εικόνες και συναισθήματα...

Σε ευχαριστώ...

Οκτωβρίου 11, 2006 3:58 μ.μ.
zoufitsa είπε...

Πόσα τέτοια συμβαίνουν καθημερινά...
Δικαιολογώ την μητέρα δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη απο αυτή της μητρότητας ....
Σίγουρα θα μπορούσε να υιθετήσει ομως δεν είχε αυτή το πρόβλημα...
Παρ'ολα αυτά δεν ξέρω τι θα έκανα εάν ήμουν στην θέση της ...ειλικρινά...

Γιώργο μια ακόμα καλογραμμένη ιστορία γεμάτη εικόνες και συναισθήματα...

Σε ευχαριστώ...

Οκτωβρίου 11, 2006 3:58 μ.μ.
αλκιμήδη είπε...

Αχ βρε γιώργο
τι μου λες
εγώ πήγα κι έκανα παιδί χωρίς καθόλου πατέρα, που είναι απαραίτητος πίστεψε με, για να ικανοποιήσω αυτή την ανάγκη.
Δε το έκανα συνειδητά, αλλά η ανάγκη με ώθησε εκείνο το βράδυ το ξέρω κι ας έλεγε το συνειδητό μου άλλο.
Καλά έκανε η γυναίκα, ποιός θα κρίνει άλλωστε, αλλά στο θέμα της ειλικρίνιας προς στα παιδιά από τον γονιό εμμένω. Θα το μάθει, κι αν δε το μάθει θα το διαισθανθεί. Και κάθε ψέμα που μας έχει πει ο γονιός είναι κλονισμός στην εμπιστοσύνη μας σε όλο το κόσμο. Σκέψου το αυτό.
Όσο σκληρή κι αν είναι η αλήθεια ο γονιός οφείλει να τη λέει, πάντα.

Οκτωβρίου 11, 2006 4:10 μ.μ.
Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

Γιωργο, περιγραφεις με πολυ γλυκο τροπο ενα θεμα που ποναει πολλες γυναικες σημερα...

ποναει οποια το εχει ζησει...
αναθεμα με αλλα ειναι σκληρο, πολυ σκληρο και αδικο να μην μπορεις να γινεις μανα...

να ξερεις οτι ποτε δεν θα κρατησεις στα χερια σου το 'κομματι' της αγαπης σου...
οτι ποτε δεν θα ακουσεις καποιον να σε φωναζει μαμα...
οτι ποτε δεν θα μυρισεις την αθωοτητα του μωρου σου...
οτι ποτε δεν θα κλαψεις για το πρωτο του βημα...
οτι ποτε δεν θα αισθανθεις υπερηφανη για την πρωτη του λεξη...

ειναι σκληρο και ποναει...

δεν θα εχεις να περιμενεις απο κανεναν να σε παρει τηλεφωνο να σε ρωτησει 'Μανα τι κανεις;'...
δεν θα εχεις κανεναν να κλαψει οταν θα κλεισεις τα ματια σου...

σιγουρα δεν ξερω για την ηθικοτητα του τροπου που απεκτησε την Λενιω η κοπελα, αλλα ειναι πιο ηθικο για μια γυναικα να μην νιωσει ευλογημενη ποτε; ειναι; δεν ξερω...
πραγματικα δεν ξερω, πια...

Οκτωβρίου 11, 2006 7:57 μ.μ.
γιώργος είπε...

καλησπέρα...

@αγκαλισμένη με το φεγγάρι
ξέρεις, κάθε άνθρωπος δίνει διαφορετική βαρύτητα σ'αυτά που του λείπουν...
και ναι, θα μπορούσαν να είναι μαζί αγαπημένοι και ευτυχισμένοι...
πιστεύω ότι ένα 'κατά συνθήκη ψέμα' πολλές φορές δίνει άλλη 'δύναμη' σε μία σχέση...

@χάρυβδιςς
ενδιαφέρουσα και σε κρατάν σε εγρήγορση...

@ζουφίτσα
σ'ευχαριστώ πολύ...
είναι ένα θέμα προβληματισμού...
και σίγουρα, έξω από το χορό πολλά τραγούδια λέμε...

@αλκιμήδη
ξέρεις πότε το διαισθάνεται πιστεύω;;;
όταν νοιώσει απομονωμένη, ξένο στοιχείο...
στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν 'παίζει' αυτό το σενάριο...
τι λες;;;

@αγαπημένη μου
αυτά σκεφτόμουν αγαπημένη μου όταν το έγραφα...
αυτά ακριβώς...
όμως, πονάνε πολύ να τα πεις έτσι ακριβώς όπως τα αναφέρεις εσύ...
και προτίμησα μία άλλη προσέγγιση...
να'σαι καλά που τα λες εσύ με το όνομά τους...
σ'ευχαριστώ...

Οκτωβρίου 11, 2006 9:15 μ.μ.
αλκιμήδη είπε...

διαφωνώ γιώργο, διαφωνώ
όχι με τη πράξη, με το κατα συνθήκη ψέμα.
ας συμφωνήσουμε να διαφωνούμε
καλό σου βράδυ

Οκτωβρίου 12, 2006 12:07 π.μ.
γιώργος είπε...

@αλκιμήδη
εντάξει λοιπόν...
ας συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε...
ούτε εμένα μ'αρέσει το ψέμα, αλλά εδώ μιλάμε για κάτι τελείως διαφορετικό...

Οκτωβρίου 13, 2006 9:32 π.μ.