Ανέρωτο κρασί...

Στεκόταν στο παράθυρο της τραπεζαρίας που ‘κοιτούσε’ το δρόμο…
Στο στόμα της είχε το πέμπτο συνεχόμενο τσιγάρο…
‘Πόσα έχω άραγε καπνίσει από το πρωί’ σκέφτηκε…
Είχε χάσει το μέτρημα…
Τσιγάρο και καφές…
Αυτό ήταν το σημερινό της διαιτολόγιο…
Το τσιγάρο το αγαπούσε ανέκαθεν…
Και πιο πολύ από τη στιγμή που της είπε ότι καπνίζει όμορφα…
Δεν ήταν φειδωλός στα κομπλιμέντα του…
Πάντα είχε ένα καλό λόγο στο στόμα για οτιδήποτε έκανε εκείνη…
Κοίταξε για μία ακόμη φορά το δρόμο…
Πουθενά δεν φαινόταν…
Είχε πιάσει να βρέχει εδώ και μία ώρα…
Αν και είχε μπει ήδη ο Οκτώβριος, ήταν η πρώτη φθινοπωρινή βροχή του χρόνου…
Έριξε το βλέμμα της στις κουρτίνες…
Είχε ακόμη της καλοκαιρινές…
‘Πρέπει να της αλλάξω και να στρώσω σιγά-σιγά τα χαλιά’ μονολόγησε στον εαυτό της…
Πόσες αλλαγές στις κουρτίνες και στα στρωσίδια είχε κάνει όλα αυτά τα χρόνια…
Πόσες φορές είχε κάνει γενικό καθάρισμα στο διαμέρισμα…
Μετά από τόσα χρόνια, της φαινόταν παιχνιδάκι το γενικό καθάρισμα, που γινόταν, τουλάχιστον, δυο φορές το χρόνο…
Τώρα τελευταία, τις αλλαγές της εποχής, τις ένοιωθε μέσα της…
Στα κόκαλά της…
Πονούσε και έκλαιγε κάθε άνοιξη και φθινόπωρο…
Στο ραδιόφωνο, ακουγόταν το ‘Ποιά νύχτα σ’ έκλεψε’ με τη φωνή του Γιάννη Πουλόπουλου…
Ήταν κι’ αυτό ένα από τα ‘υπερήφανα’ τραγούδια της…
Συνήθιζε να ονοματίζει κάθε τραγούδι που της άρεσε ‘υπερήφανο’, γιατί μέσα από τους στίχους του έβλεπε τις καταστάσεις που ζούσε ή θα ήθελε να ζήσει…
Που και που, έριχνε και καμία βόλτα, όταν άκουγε ζεϊμπέκικο…
Χόρευε καλά…
Όλοι είχαν να το λένε…
Χόρευε συνήθως στα γλέντια που έστηνε στο σπιτικό της…
Που τώρα, είχαν αραιώσει κι’ αυτά πολύ…
Όπως και η ζωή της…
Μια ζωή νερωμένη, σαν το κρασί που αρεσκόταν να πίνει…
Δεν άντεχε το αλκοόλ…
Τη ζάλιζε…
Έχανε τον έλεγχο και την ενοχλούσε…
Σήμερα όμως αποφάσισε να βάλει να πιεί, όση ώρα θα τον περίμενε να έρθει…
Είχε ήδη αργήσει…
Άνοιξε ένα κόκκινο κρασί…
Έβαλε στο ποτήρι…
Ανέρωτο…
Ήπιε το πρώτο μονορούφι…
Μάλλον δίψαγε…
Έβαλε δεύτερο…
Θυμήθηκε τον πρωινό καυγά τους, πριν φύγει αυτός για την εταιρεία που δούλευε…
Μάλωσαν πολύ και έντονα…
Τους άκουσε όλη η πολυκατοικία…
Μέχρι και η Αγνή που έμενε από πάνω τους, μία γεροντοκόρη, την πήρε τηλέφωνο να την ρωτήσει τι συνέβη, γιατί ανησύχησε από τις δυνατές φωνές…
Ούτε να τον φιλήσει δεν την άφησε, όπως έκανε κάθε μέρα, όλα αυτά τα χρόνια…
Δεν της είχε τηλεφωνήσει όλη την ημέρα…
Ούτε απάντησε στις δικές της κλήσεις…
Κοίταξε από το παράθυρο…
Τον είδε να έρχεται…
Παράτησε το κρασί της και έτρεξε στο μπάνιο να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπό της και να χτενίζει τα μαλλιά της…
Έτρεξε στην πόρτα…
Άκουσε το ασανσέρ που έφτασε στον όροφο και το κλειδί που έμπαινε στην κλειδαριά…
Δεν άντεξε…
Άνοιξε την πόρτα…
Ήταν εκεί, μπροστά της…
Έπεσε με φόρα επάνω του…
Φιληθήκαν…
Την σήκωσε στα χέρια του, όπως τότε που την πρωτόβαλε στο σπίτι νύφη…
Κατευθύνθηκαν στο κρεβάτι…
Το ξημέρωμα τους βρήκε αγκαλιά…
Δεν είχαν κοιμηθεί όλη τη νύχτα…
Το μόνο που είπαν ο ένας στον άλλο ήταν ‘σ’ αγαπώ’…
Τον φίλησε στο στόμα δύο φορές, πριν φύγει για τη δουλειά…
Πήγε στο παράθυρο να τον δει…
Κοίταξε τις κουρτίνες…
Θα τις άλλαζε σήμερα…

(‘A Lady in an Interior’ by Carl Holsoe)

(ο όρος 'υπερήφανα τραγούδια' ανήκει στον μουσικό παραγωγό και στιχουργό Νίκο Μωραϊτη)