Την καληνύχτα θα την έλεγε αυτή...

Παρασκευή, Οκτωβρίου 13, 2006


Κοίταξε το ρολόι της…
Είχε φτάσει έντεκα το βράδυ…
Αυτός ακόμη να φανεί ή να πάρει ένα τηλέφωνο…
Στο κινητό δεν απαντούσε…
‘Μόνο να είσαι καλά και να μην έχεις πάθει τίποτα και θα δεις τι θα σου κάνω’ σκέφτηκε από μέσα της, κάνοντας παράκληση στην Παναγία να τον έχει καλά…
Μπορεί τον τελευταίο καιρό να μην ήταν στα καλύτερά τους, αλλά δεν ήθελε να πάθει κακό…
Αυτό που ένοιωθε για κείνον ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό από οτιδήποτε είχε νοιώσει στη ζωή της για κάποιον άλλο, όλα αυτά τα 42 χρόνια της ζωής της…
Δεν ήξερε αν ήταν αγάπη ή έρωτας…
Ήξερε μόνο ότι ήταν μεγάλο…
Ακόμη και για τον πρώην άντρα της δεν είχε νοιώσει έτσι…
Φοβόταν να παραδεχθεί ότι μπορεί να τον αγαπούσε…
Φοβόταν την λέξη ‘αγάπη’…
Ήξερε, ότι στο βωμό της έχουν θυσιαστεί ζωές…
Και στη ζωή της δεν ήθελε να παίζει το ρόλο του θυσιασμένου…
Ήταν της πεποίθησης ότι τα μεγάλα συναισθήματα που μπορείς να νοιώσεις για κάποιον άλλο έρχονται μια φορά στη ζωή σου…
Και πρέπει να είσαι τυχερός για να τα ζήσεις…
Αυτή, τα φυλούσε για το παιδί της, όταν και όποτε ερχόταν αυτό…
Έως τώρα…
Έως τώρα που γνώρισε τον Παύλο…
Ο ‘Παύλος της’ ήταν ένας καλοστεκούμενος 45άρης, ζωντοχήρος, όπως και αυτή άλλωστε, με ένα γιο στην ηλικία των 17…
Είχε χωρίσει και αυτός πριν από 5 χρόνια και είχαν σχέση τα τελευταία δύο…
Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Παύλος αργούσε…
Το έκανε συχνά…
Και πάντα ακολουθούσε η ίδια, πάνω-κάτω, διαδικασία συμφιλίωσης ανάμεσά τους…
Εκείνη να τον μαλώνει, αυτός να επιτίθεται στο μάλωμά της και να λήγει το συμβάν με ένα παθιασμένο φιλί και υπόσχεση από μέρους του ότι δεν θα ξαναγίνει…
Τον ξανακάλεσε από το κινητό της…
‘Έλα παιδί μου, τι συμβαίνει και έχεις καλέσει τόσες φορές; Δεν καταλαβαίνεις ότι για να μην σου απαντώ, πάει να πει ότι δεν μπορώ;’ απάντησε από την άλλη μεριά της γραμμής ο Παύλος…
‘Τι να συμβαίνει ρε Παύλο; Πάλι τα ίδια; Που είσαι; Ανησύχησα. Ούτε ένα τηλέφωνο. Και έχει πάει έντεκα.’ του αποκρίθηκε εκείνη μέσα στα νεύρα…
‘Που να είμαι; Εδώ. Βγήκα με τα παιδιά από το γραφείο και πίνουμε κάτι μπύρες.’ της είπε αυτός, κάνοντας παράλληλα νόημα στην ομήγυρη να χαμηλώσουν λίγο τις φωνές τους γιατί δεν την άκουγε καλά…
‘Και δεν μπορούσες να με πάρεις ένα τηλέφωνο; Δεν ξέρεις ότι ανησυχώ; Μαλάκας είμαι να περιμένω εδώ μόνη, εσύ να μην παίρνεις ούτε ένα τηλέφωνο και ‘γω να βάζω με το μυαλό μου διάφορα; Περιμένω, μετά από τα δύο αυτά χρόνια σχέσης, ένα κάποιο σεβασμό από μέρους σου’…
‘Αυτά τα έχουμε συζητήσει ένα εκατομμύριο φορές. Σου έχω πει ότι είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε τη ζωή μας, χωρίς ιδιαίτερες δεσμεύσεις και υποχρεώσεις. Σου έχω δώσει τέτοιο δικαίωμα να φέρεσαι έτσι; Έχω εξηγηθεί από την αρχή ότι έχω και τη ζωή μου, πέρα από τη σχέση μας. Τους φίλους και τους γνωστούς μου. Και δεν θα υπονομεύσω την μία πλευρά μου για χάρη της άλλης’ απάντησε σε τόνο οξύ ο Παύλος, σκεπτόμενος από μέσα του ότι δεν πρέπει να την αφήσει να πάρει κεφάλι σ’ αυτή την περίπτωση…
‘Ξέρω τι έχουμε πει. Και το τηρώ. Απλά, θέλω να με σέβεσαι όπως σε σέβομαι εγώ. Αυτό. Τίποτε παραπάνω.’…
‘Κοίτα να δεις, δεν θα πληρώσω εγώ τα σπασμένα του αντρούλη σου. Αν πιστεύεις ότι θα βγάλεις επάνω μου την συμπεριφορά που άρμοζε σ’ αυτόν, είσαι πολύ γελασμένη. Δεν θα το ανεχτώ με τίποτα. Και τη συζήτηση, θα την συνεχίσουμε από κοντά, όταν με το καλό ξαναβρεθούμε. Καληνύχτα τώρα.’ είπε και έκλεισε το τηλέφωνο…
Έμεινε με το τηλέφωνο στο αυτί, ανήμπορη να σκεφτεί ή να πει οτιδήποτε…
Πέρασαν κάποια λεπτά…
Το μυαλό ξαναπήρε στροφές…
Συνειδητοποίησε ότι ο Παύλος την χτυπούσε εκεί που πονούσε περισσότερο…
Στην προηγούμενη ζωή της, στον γάμο της…
Ήξερε που να την πονέσει και αυτό την στενοχωρούσε και την τρέλλαινε περισσότερο…
Κανένας άλλος δεν ήξερε να το κάνει αυτό…
Ποτέ δεν άφησε η ίδια κάποιον να το κάνει…
Ούτε καν ο πρώην άντρας της…
Κρατούσε καλά μέσα της τις αδυναμίες της…
Την έπιασε πανικός…
Αισθανόταν ευάλωτη…
Δεν την ένοιαζε που ένοιωθε κάτι δυνατό για τον Παύλο…
Έπρεπε να φύγει από κοντά του…
Το αίσθημα της αυτοσυντήρησης χτύπησε κόκκινο…
Έπρεπε να προστατεύσει τον εαυτό της…
Έπρεπε να χωρίσει από τον Παύλο…
Όχι, δεν θα το ξανασκεφτόταν…
Ο εαυτός της ήταν υπεράνω οποιουδήποτε άλλου…
Το θύμα δεν θα ήταν αυτή…
Ποτέ…
Ξανακάλεσε τον Παύλο…
Την καληνύχτα θα την έλεγε αυτή…

(‘Portrait de Madame Allan Bott’ by Tamara Lempicka)

13 σχόλια:

Alexandra είπε...

τελικά μας αγαπάνε όσο αγαπάμε;

καλησπέρα Γιώργο!

Οκτωβρίου 13, 2006 7:47 μ.μ.
Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

σωστη...
πολυ σωστη...
:)

Οκτωβρίου 13, 2006 8:41 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Κάλιο αργά, παρά ποτέ ;)

Οκτωβρίου 13, 2006 9:08 μ.μ.
Alkyoni είπε...

κι όμως δεν πιστεύω,πως ο λόγος που ξαναπήρε ήταν για να πει αυτή την τελευταία καληνύχτα....
ηρωίδα σου είναι την πλάθεις όπως θέλεις...
αλλά φαντάζομαι νοιώθει τόσο αδικημένη που θα συνεχίζεται για καιρό ο μαζοχισμός αυτός...του εγώ θα πω την τεκευταία καληνύχτα
Αλλά έχω απορία....κανείς δεν μπορεί πια να καταλάβει ή να μιλήσει με λόγια απλά ανθρώπινα;;;;;;
και να σκεφτεί και τον συνομιλητή του
κανείς μας;;;
τελικά να μια ομοιότητα με το ποστ μου...πολύ αμυδρή

Οκτωβρίου 13, 2006 9:41 μ.μ.
Alkyoni είπε...

α ναι και καλό σου βράδυ Γιώργο :)
αφαιρέθηκα γράφοντας αυτά και ξέχασα να σε καληνυχτίσω
:)

Οκτωβρίου 13, 2006 9:42 μ.μ.
fish eye είπε...

..μεγαλο λαθος η ηρωιδα σου να του τηλεφωνησει 'τωωρα' στο κινητο..εν θερμω..σε λιγες μερες θα ειναι παλι μαζι..
..ας περιμενει να ηρεμησει και να ωριμασει μεσα της η αποφαση..
ετσι ωστε να ειναι οριστικη..
..καληνυχτααα......

Οκτωβρίου 13, 2006 11:12 μ.μ.
γιώργος είπε...

καλημέρα...

@αλεξάνδρα
μπορεί περισσότερο, μπορεί λιγότερο...
η ερώτηση νομίζω είναι άλλη...
αντέχουμε να αγαπάμε;;;

@αγαπημένη μου
είδες;;;
κάτι ξέρει αυτή παραπάνω...

@θαλασσομπερδεμένη
κάλλιο αργά παρά αργότερα...

@αλκυόνη
πιστεύεις ότι μιλάμε απλά, ακόμη και εμείς;;;
ζούμε μία κατάσταση πολυπλοκότητας λόγων και πράξεων...
σκεφτόμαστε δαιδαλοδώς...
και πάνω από όλα, σκεφτόμαστε τον εαυτό μας...
έτσι δεν είναι;;;

@αγκαλιά με το φεγγάρι
έτσι θα έκανες εσύ, ίσως...
αυτή όμως λειτούργησε έτσι...
δεν δέχεσαι μία άλλη αντίδραση;;;

Οκτωβρίου 14, 2006 1:02 μ.μ.
γιώργος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Alexandra είπε...

σωστό...

Οκτωβρίου 14, 2006 1:50 μ.μ.
αλκιμήδη είπε...

Σε σκέψεις με βάζεις. Όχι με το ποστ, με την ερώτηση προς την Αλεξάνδρα, αυτό το αντέχουμε να αγαπάμε;
Δεν είναι θέμα αντοχής, στην αγάπη δε θα έπρεπε να είναι θέμα αντοχής. Να μπορείς να αγαπάς με ή χωρίς ανταπόδωση, χωρίς προσδωκίες συμπεριφοράς, αυτό είναι το ζητούμενο. Να μη πονάει όμως η αγάπη, ποτέ να μη πονάει. Αν πονάει σημαίνει ότι κάποια άλλη ανάγκη, άσχετη με την αγάπη, δεν καλύπτεται.

Όσο για την ηρωίδα σου, σωστή τη βρίσκω. Ο Παύλος όταν σκέφτεται "να μην την αφήσει να πάρει κεφάλι", όταν η σχέση είναι θέμα ανταγωνισμού και ποιός έχει το πάνω χέρι, μόνο αγάπη δεν περιέχει. Η ηρωίδα σου μπορεί να μη ξέρει τη σκέψη του, προφανώς τη διαισθάνεται, και έχει τη δύναμη να φύγει από κάτι που δεν έχει νόημα. Σωστότατη.

Οκτωβρίου 14, 2006 4:13 μ.μ.
γιώργος είπε...

καλησπέρα...

@αλεξάνδρα
μάλλον...

@αλκιμήδη
ξέρεις πόσες φορές η αγάπη πονάει;;;
ακόμη κι'όταν η ανταπόκριση είναι η προσδοκόμενη;;;
πιστεύω ότι υπάρχουν άνθρωποι που φοβούνται να αγαπήσουν...
τρομάζουν και μόνο στην ιδέα...

Οκτωβρίου 14, 2006 10:02 μ.μ.
zoufitsa είπε...

Καλησπερα Γιωργο διακρινω ενα ασχημο φερσιμο απο μερος του απεναντι της και ενα πανικο απο αυτην ο οποιος πριν καλα καλα τελειωσω την αναγνωση του κειμενου σου με εκανε να περιμενω πως κατι κακο θα του ειχε συμβει...
πολλοι φοβουνται την "αγαπη" και οταν νοιωσουν πως τους εχει πλησιασει αρκετα τοτε κυριαρχει ο πανικος...

Καλο βραδυ..

Οκτωβρίου 17, 2006 12:39 π.μ.
γιώργος είπε...

@ζουφίτσα
ο φόβος της αγάπης...
είναι σημαντικός...
και σπέρνει πανικό...
και αυτό είναι άσχημο, μιας και φοβούνται να νοιώσουν...

καληνύχτα...

Οκτωβρίου 17, 2006 1:11 π.μ.