Ταξίδι στην Ευτυχία...

Τετάρτη, Οκτωβρίου 18, 2006


Τον έλεγαν Αντώνη…
Σαν τον πατέρα της…
Γύρω στα 42 όταν γνωρίστηκαν…
Ιατρός παθολόγος στο επάγγελμα…
Παντρεμένος, πατέρας δύο αγοριών…

Την έλεγαν Ελένη…
Σαν την αδερφή του…
Γύρω στα 39 όταν γνωρίστηκαν…
Οικοκυρά στο επάγγελμα…
Παντρεμένη, μητέρα δύο τέκνων, μίας κόρης και ενός γιου…

Η ζωή του Αντώνη, ήσυχη, ήρεμη, οικογενειακή…
Με το χιούμορ και την επιστημονική κατάρτιση που διακρίνει έναν ιατρό…

Η ζωή της Ελένης, ήσυχη, ήρεμη, οικογενειακή…
Με τις καθημερινές ασχολίες που διακρίνουν μία νοικοκυρά…

Τακτοποιημένοι και οι δύο στις ζωές τους…
Χαιρόντουσαν τις οικογένειές τους…

Που και που, τους έπιαναν να κοιτάνε στο άπειρο και να χάνονται…
Που και που, τους έβλεπαν να τρέχει ένα δάκρυ από τα μάτια τους…
Που και που, πρόφεραν λάθος τα ονόματα των συζύγων τους…
Που και που, τα κινητά τους χτυπάγανε τις ώρες που ήταν σπίτι, αλλά ήταν λάθος αριθμός…
Που και που, τα κινητά τους έδειχναν απενεργοποιημένα όταν τους τηλεφωνούσαν…

Ώσπου μια μέρα, έστειλαν το ίδιο τηλεγράφημα στα σπίτια τους:

Μην ψάξεις να με βρεις. STOP.
Είμαι καλά. STOP.
Να προσέχεις τα παιδιά. STOP.
Δεν ξέρω αν βρήκα την ευτυχία. STOP.
Ξέρω ότι βρήκα εμένα. STOP.
Δεν μπορώ πλέον να είμαι εκεί. STOP.

Η επιγραφή στη ταβέρνα στην άκρη της παραλίας έγραφε:
‘Ταξίδι στην Ευτυχία’

Ο κυρ-Αντώνης, ο ψαράς, και η κυρά Λένα, η αρχόντισσα, υποδεχόντουσαν τους πελάτες τους με ένα χαμόγελο και μια καλή κουβέντα…
Μόνοι τους περιποιόντουσαν τους πελάτες τους…
Όπως έκαναν κάποτε στα παιδιά τους…
Όπως έκαναν τώρα ο ένας στον άλλο…

Καθημερινά, τους έβλεπαν να κοιτάνε το ηλιοβασίλεμα αγκαλιασμένοι…
Καθημερινά, τους έβλεπαν να κυλάει ένα δάκρυ από τα μάτια τους…

(‘Fatata Te Miti’ by Paul Gauguin)

20 σχόλια:

nosyparker είπε...

"Τακτοποιημένοι και οι δύο στις ζωές τους…Χαιρόντουσαν τις οικογένειές τους…"
Και μ' ένα δάκρυ στα μάτια τους. Ωραίο!

Οκτωβρίου 18, 2006 8:56 μ.μ.
fish eye είπε...

..αχ βρε γιωργο..παλι τα καταφερες να με συγκινησεις..
..ολα ωραια..ο ερωτας τους..δε λεω..αλλα αυτο το δακρυ..που υπηρχε πριν..υπαρχει και τωρα..αυτη τη ζωη..ειτε ετσι ειτε αλλοιως..μπορουμε να την ονομασουμε 'ευτυχισμενη'??
..τουλαχιστον ας επαιρναν τα παιδια τους μαζι..αυτο ναι..θα ηταν 'ευτυχια'..:)))

Οκτωβρίου 18, 2006 8:57 μ.μ.
Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

το δακρυ το πριν ηταν που δεν ηταν μαζι και το δακρυ το μετα ηταν φορος τιμης στο ταξιδι τους στην ευτυχια...

ιδανικη και απολυτη αγαπη...
ανθρωποι με αισθηματα...

υμνος στην αγαπη και στην ζωη τα κειμενα σου, Γιωργο...
καταπληκτικο...

Οκτωβρίου 18, 2006 9:15 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Άλλο ένα δάκρυ και από εδώ :))

Οκτωβρίου 18, 2006 10:13 μ.μ.
Fibi είπε...

με έκανες σαλάτα.
τίποτα άλλο δεν θα σου πω!

Την καλησπέρα μου

Οκτωβρίου 18, 2006 10:22 μ.μ.
Clowd είπε...

Πόσο θάρρος είχαν αυτοί οι δύο;
Δεν ξέρω αν έχεις βρεθεί ποτέ σε παρόμοια θέση Γιώργο,
εύχομαι όχι.
Στα γραπτά είναι εύκολο να κάνεις ένα τέτοιο βήμα
εκεί έξω όμως.....στην αληθινή ζωή....μπορείς; Τολμάς;
Όχι όλοι μας...
Γι αυτό κι εκείνο το βουβό δάκρυ που βλέπουν οι άλλοι να κυλά στο πρόσωπο
τις νύχτες γίνεται λυγμός....
Καλημέρα

Οκτωβρίου 19, 2006 9:27 π.μ.
Ανώνυμος είπε...

Δεν την έχουν όλοι αυτή τη μαγκιά που περιγράφεις, ακόμη κι αν δεν κοίταξαν τους άλλους στα μάτια φεύγοντας, άφησαν ένα σημείωμα που εξηγούσε, πόσοι παρατάνε τις βολεμένες τους ζωές ρισκάροντας;

Μόνο στα βιβλία...

Καλημέρα Γιώργο

Οκτωβρίου 19, 2006 10:41 π.μ.
zoufitsa είπε...

Καλημερα Γιωργο ...
αυτα τα δακρυα τελικα ειναι μονιμοι συντροφοι...
Λιγες στιγμες ευτυχιας μα αυτα παραμενουν εκει...

Οκτωβρίου 19, 2006 10:47 π.μ.
jul είπε...

Πόσο αληθινό ειναι αυτό που έγραψες...πόσοι άνθρωποι ειναι "τακτοποιημένοι" με τις οικογένειές τους και η καρδιά τους χτυπάει αλλού!!!

Ευτυχώς που γράφεις τέτοια κείμενα και αλλάζει η ρουτίνα της ζωής!!
Καλημέρα Γιώργο!

Οκτωβρίου 19, 2006 1:01 μ.μ.
γιώργος είπε...

καλημέρα και καλησπέρα...

@γεωργία
κάποιοι λειτουργούν έτσι...
σ'ευχαριστώ...

@αγκαλιασμένη με το φεγγάρι
ποτέ δεν ξέρεις τι πρέπει να 'θυσιάσεις' για την προσωπική σου ευτυχία...
άλλες φορές είναι ένας γάμος, άλλες είναι τα παιδιά σου...

@αγαπημένη μου
σ'ευχαριστώ αγαπημένη μου...
πάντα υπάρχει ένα δάκρυ...
είτε από χαρά, είτε από λύπη...

@θαλασσομπερδεμένη
κυλάει στο πρόσωπο...

@φοίβη
δεν ήταν πρόθεσή μου...
σ'ευχαριστώ πάντως...

@συννεφούλα
έχω κάνει παρόμοια βήματα...
όπως και πολύ άλλοι...
πιστεύω, ότι όταν είμαστε μέσα μας καλά, αντανακλάται στους γύρω μας...
και αυτό είναι το σημαντικότερο...
τι να το κάνω να μείνω κάπου που δεν θα είμαι καλά, και θα το 'βγάζω' πάνω σε αγαπημένα πρόσωπα...
κάποια στιγμή θα σπάσω και θα χαλάσω και τους άλλους γύρω μου...

@αργυρένια
κι'όμως, υπάρχουν...
έστω κι'έτσι...

@ζουφίτσα
το είπαμε...
είτε χαράς, είτε λύπης...

@ιουλία
σ'ευχαριστώ πολύ...

να είσαστε όλοι καλά...

Οκτωβρίου 19, 2006 1:35 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Βολεμένοι σε μια ανούσια πραγματικότητα..συμβαίνει,το συναντάμε καθημερινά..λίγοι είναι αυτοί που τολμάνε να κάνουν ένα βήμα πάρα πέρα.

Οκτωβρίου 19, 2006 3:04 μ.μ.
Gwgw είπε...

Όλα καλά αλλά τα παιδιά σου πιστεύω είναι πάνω απ᾽όλα γι᾽αυτά πολλές φορές αφήνεις πίσω ακόμα και την προσωπική σου ευτυχία. Παρολαυτά όμορφη και τρυφερή ιστορία!

Οκτωβρίου 19, 2006 4:38 μ.μ.
γιώργος είπε...

@μίρκα
ευτυχώς όμως, υπάρχουν...
έστω κι'αυτοί οι λίγοι...

@γωγώ
εξαρτάται...
τι θα τα πλήγωνε περισσότερο;;;
ένας συμβατικός γάμος με εντάσεις ανάμεσα στο ζευγάρι
ή ένα χωρισμένο αντρόγυνο που τα δύο μέρη είναι ήρεμα;;;
προσωπικά, δεν ξέρω...

Οκτωβρίου 19, 2006 7:40 μ.μ.
Χαρυβδιςς είπε...

Ομορφο παραμυθι Γιώργο...ομως παραμυθι...οχι οτι δεν συμβαινει εστω σε πιο συμβατικη μορφη βλεπεις ολα τα παραμυθια εχουν μια δοση αληθειας

Οκτωβρίου 19, 2006 11:22 μ.μ.
Gwgw είπε...

Ένας συμβατικός γάμος θα τα πείραζε περισσότερο τουλάχιστον εγώ δεν θα το ήθελα αυτό για τους γονείς μου. Αλλά άλλο διαζύγιο και άλλο ρίχνω μαύρη πέτρα πίσω μου χώρις να υπολογίσω τίποτα και κανένα!!

Οκτωβρίου 20, 2006 12:19 π.μ.
γιώργος είπε...

@χάρυβδις
από τη στιγμή που συμβαίνουν, παύουν να είναι παραμύθια...
γίνονται πραγματικότητα...
εκτός, αν η ζωή, είναι ένα καλοστημένο παραμύθι...

@γωγώ
δεν έχεις άδικο...
όμως αυτοί, έτσι σκέφτηκαν και έπραξαν...
ίσως, να χρειάζεται μία δραστική λύση
για να ζήσεις τον προσωπικό σου μύθο...

Οκτωβρίου 20, 2006 1:02 π.μ.
Ναταλία είπε...

Πολύ όμορφο κείμενο....

Αλλά ευτυχία χωρίς τα παιδιά μου;
Ούτε στα πιο τρελλά μου όνειρα!

Οκτωβρίου 20, 2006 1:30 π.μ.
γιώργος είπε...

@ναταλία
ευχαριστώ πολύ...
δεν έχεις άδικο...
ίσως όμως δεν χρειάστηκε να βρεθείς σε τέτοια θέση...
και στο εύχομαι να μην βρεθείς ποτέ...

Οκτωβρίου 20, 2006 7:48 μ.μ.
lemon είπε...

Γιώργο, πονάει τόσο πολύ, που δεν μπορώ να το δω απλά σαν όμορφο κείμενο...
Το διάβασα και το ξαναδιάβασα, και συνέχεια πονάει.
Ξέρω, μέσα απο πόνο μονάχα βρίσκεις την ευτυχία-πρώτα βρίσκεις τον εαυτό σου, και μετά σιγά-σιγά ανακαλύπτεις τι σημαίνει για σένα το "ευτυχία", και αρχίζεις να το διεκδικείς.
Όμως... να γινόταν λίγο πιο ανώδυνα... Έχει τόσο πόνο, τόσο γυρίζει το μέσα έξω σου, που δεν ξέρω πια αν είναι ευτυχία το μετά, ή αν είναι απλά ηρεμία.
Δεν ξέρω. Σαν, όταν έχει τέτοιο αντίτιμο, τότε να απομυθοποιείται στα μάτια σου η λέξη ευτυχία και δεν τη θέλεις πια, θέλεις μόνο την ηρεμία σου.
Νομίζεις οτι πια δεν θα ξαναγελάσεις ποτέ, και οι στιγμές που είσαι καλά σου φέρνουν αυτόματα τα δάκρυα στα μάτια. Θέλει χρόνο και κόπο, για να έρθει η λήθη, να κατακαθίσει ο πόνος, να αρχίσει η ζωή, ξανά.

Αχ, συγνώμη για την πολυλογία μου.
Όμως, ξύπνησες πόνους επάνω μου που είχα ξεχάσει.

Οκτωβρίου 20, 2006 8:50 μ.μ.
γιώργος είπε...

καλησπέρα λεμονάκι
σίγουρα έχει πόνο...
σίγουρα χρειάζεται δύναμη ψυχής...
όμως, πιστεύω ότι αξίζει...
αξίζει κάθε προσπάθεια...
αξίζει να βρεις εσένα...

Οκτωβρίου 21, 2006 5:52 μ.μ.