Χλιαρό...

Σάββατο, Οκτωβρίου 21, 2006


Έπεσε στο πλάι, δίπλα της…
Είχε τελειώσει μέσα της…
Αυτή, δεν είχε τελειώσει, όπως συμβαίνει πολύ συχνά τώρα τελευταία…
Όποτε την ρωτάει γιατί δεν τελειώνει κι’ αυτή, συνηθίζει να του λέει ότι την πονάει το κεφάλι της και δεν μπορεί να συγκεντρωθεί…
Τον ενοχλεί βέβαια, αλλά τι να κάνει κι’ αυτός;;;
Άντρας είναι και πρέπει κάπως να εκτονώσει τις ορμές του…
Τι δηλαδή;;;
Να πάει με άλλη γυναίκα;;;
Αυτό, δεν θα το έκανε ποτέ στη γυναίκα του…
Όχι ότι δεν είχε τη δυνατότητα…
Ή δεν το έκανε κάποια στιγμή…
Αλλά, η παράλληλη σχέση, του είχε δημιουργήσει μεγαλύτερα προβλήματα από ότι ευχαρίστηση, και είπε να τη σταματήσει…
Δεν θα διέλυε και το σπίτι του κιόλας…
Την είδε να σηκώνεται αμέσως και να ντύνεται…
Τι παράξενο…
Αφού θα πήγαινε για μπάνιο…
Τι θέλει και ντύνεται;;;
Δεν την ρωτάει όμως…
Δεν έχει διάθεση για κουβέντες…
Είναι πολύ κουρασμένος από την προσπάθεια που είχε κάνει, να αποδείξει ότι είναι, παρά την ηλικία του, άντρας με αντοχές …
Έτσι κι’ αλλιώς, οι κουβέντες ανάμεσά τους κατά την διάρκεια του ‘ερωτικού σμιξίματος’ είναι λίγες και περισσότερο για να έχουν ν’ ακούνε τ’ αυτιά κάτι και όχι για να τις νοιώθουν οι ίδιοι…
Την παρατηρεί έτσι όπως είναι ξαπλωμένος…
Έχει ένα λυπημένο ύφος, αλλά θα την πονάει το κεφάλι της μάλλον…
Ακούει το νερό από το μπάνιο…
Ελπίζει να έχει νερό και γι’ αυτόν σκέφτεται…
Της φωνάζει να μην χαλάσει όλο το νερό…
Έχει να πλυθεί και να ετοιμαστεί, για να βγει με τους φίλους του…
Νοιώθει ότι κάτι δεν πάει καλά ανάμεσά τους, αλλά μάλλον είναι κάτι συνηθισμένο ανάμεσα σε ζευγάρια μετά από τόσο καιρό συμβίωσης…
Και οι φίλοι του, του το λένε…
Περνάνε τα ίδια…
Προσπάθησε ‘κανα δυο φορές να της μιλήσει, να την ρωτήσει τι έχει, αλλά η συζήτηση κατέληγε πάντα σε καυγά…
Ο οποίος είχε σαν επιστέγασμα προτάσεις του τύπου: ‘στα λέω αλλά δεν καταλαβαίνεις’, ‘δεν προσπαθείς να με καταλάβεις και μένα’ και άλλα συναφή….
Και δεν το ξαναέκανε…
Αυτός μέσα του ήξερε ότι προσπαθεί…
Το αποδεικνύει κάθε μέρα…
Δεν της χαλάει χατίρι ποτέ…
Έξοδο θέλει, βγαίνουν…
Εκδρομή θέλει, πάνε…
Στο σπίτι γίνεται ότι θέλει αυτή…
Δεν φτάνει που της έχει αφήσει τον πλήρη έλεγχο, του γκρινιάζει κι’ από πάνω…
Ότι και να κάνει, πέφτει στο κενό…
Μάλλον δεν τον καταλαβαίνει…
Την άκουσε να του φωνάζει ότι τελείωσε το μπάνιο της κι αν θέλει να πάει κι’ αυτός…
Πέρασε από δίπλα του, τυλιγμένη σε μία πετσέτα…
Μύριζε το κορμί της από το αφρόλουτρό της…
Παλιά, ήταν πολύ διεγερτικό το άρωμα αυτό…
Όχι όμως και τώρα…
Ζήτησε εσώρουχα και πήγε στο μπάνιο…
Πριν μπει στην μπανιέρα, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη…
Είχε λίγα παχάκια…
Αποφάσισε να ξαναπάει γυμναστήριο…
Άνοιξε το νερό…
Το έβαλε στο ζεστό…
Κάηκε και το έκανε χλιαρό…
Σκέφτηκε, ότι θα πρέπει να βάλουν ηλιακό θερμοσίφωνα…
Περνάνε τα χρόνια, γερνάνε και θα θέλουν περισσότερο ζεστό νερό σε λίγο…
Και το ρεύμα για να ζεσταίνει το νερό, κοστίζει…
Τελικά, όλα αυτός πρέπει να τα σκέφτεται…
Αυτή, τον άκουσε να τραγουδάει καθώς λουζόταν…

(‘The Creation of Man’ by Marc Chagall)

26 σχόλια:

nosyparker είπε...

Όχι έτσι, καλύτερα μόνος/η...

Οκτωβρίου 22, 2006 12:24 π.μ.
Καπετάνισσα είπε...

Λες και κοιτάς από κλειδαρότρυπα...
Είναι τόσο απελπιστικά κοινές όλες ετούτες οι στιγμές, αυτό λέω.
Ζωές δεμένες, ζωές χωριστές, κάτω από την ίδια στέγη, πάνω στο ίδιο κρεβάτι, λίγο έχει να κάνει.

Ποιός είπε ότι οι αποστάσεις μετριώνται με χιλιόμετρα;

Οκτωβρίου 22, 2006 12:50 π.μ.
Debby είπε...

Με έβαλες σε σκέψεις...
Είχα την εντύπωση ότι οι άντρες δεν τα πολυσκέφτεστε αυτά τα θέματα.

Οκτωβρίου 22, 2006 1:19 π.μ.
fish eye είπε...

..τελειωμενες καταστασεις γιωργο μου!!

Οκτωβρίου 22, 2006 2:18 π.μ.
allmylife είπε...

Να μην φτάσουμε εκεί Γιώργο, ποτέ, κανείς μας.
Τόσο καλά γραμμένα και τα δύο, που τρομάζουν!

Οκτωβρίου 22, 2006 7:51 π.μ.
jul είπε...

Χμμμμ...να και η αντρική άποψη της σχέσης αυτής... με τρομάζει λίγο....να μπορεί ο αντρας να τα σκέφτεται όλα αυτά από μέσα του...αλλά επειδή τον βόλεψε η απάντηση "πονοκέφαλος" να μην προσπαθεί να συζητήσει με την γυναίκα του... Με φοβίζει όλο αυτό...Τελικά αρμονικές και ονειρεμένες σχέσεις υπάρχουν? Όλοι έτσι θα καταλήξουμε κάποια στιγμή?

Οκτωβρίου 22, 2006 11:19 π.μ.
Alkyoni είπε...

καλύτερα θα ήταν να ονόμαζες αυτά τα δυό ποστ "το μέλλον μας;;" !
Καλή Κυριακή να χεις Γιώργο
χαμογελάκι

Οκτωβρίου 22, 2006 12:59 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα, εχθές βράδυ έτυχε να δω μια ταινία που πραγματευόταν «ΑΥΤΟ» ακριβώς σχέσεις σε αδιέξοδα, που ταλαιπωρούνται και ταλαιπωρούν και ο ένας τον άλλον…Σχέσεις με κοινό παρανομαστή τον έρωτα και τις ευτυχισμένες στιγμές…που τώρα είναι παρελθόν! Από χθες δεν μπορώ να συνέλθω! Και τα δυο κείμενα σου με κλόνισαν συναισθηματικά! Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι κάποιος μου κάνει πλάκα…εχθές το ένα με υποκείμενο την γυναίκα και σήμερα το υπόλοιπο, με υποκείμενο το άλλο μισό της υπόθεσης…και στη μέση…η ταινία!!! Ας μου πει κάποιος ότι δεν τελειώνουν όλα έτσι…με αυτό τον άχαρο τρόπο που πληγώνει βαθιά! Ας βρεθεί κάποιος να μπει στο κόπο να μου πει ότι αυτά που εχω μέσα στην καρδιά μου δεν είναι συναισθήματα τραβηγμένα από παραμύθια…
Γιώργο ευχαριστούμε για τα κείμενα σου, να έχεις μια πολύ όμορφη Κυριακή και να προσέχεις «το αστεράκι σου»:-)!

Οκτωβρίου 22, 2006 1:12 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

ΓΜΤ στο χέρι μας είναι να μην καταλήξουμε έτσι. Στο χέρι μας!

Καλησπέρα :)

Οκτωβρίου 22, 2006 3:10 μ.μ.
Lili είπε...

Αψογη περιγραφη.
Τοσες ευκαιριες να ρωτησει, να ακουσει, αλλα δεν υπαρχει ουσιαστικο ενδιαφερον.

Αν ακουγε το αυτοκινητο να κανει εναν περιεργο θορυβο, θα ξυπναγε το ματι του, το αυτι του...

Αν καποιος πηγαινε να του φαει χρηματα, αν εκανε μια αγορα, το ιδιο.
Στην σχεση ομως, βολευομαστε με την δικαιολογια, ειτε γιατι φοβομαστε πολυ την αλλαγη που θα επιφερει η αληθεια(εραστης, δεν σ αγαπαει πια)
ειτε γιατι δεν ενδιαφερομαστε πραγματικα να μαθουμε.

Οσο τελειωνουμε, δεν εχουμε φασαριες και μπορουμε να εχουμε ζεστο νερο....ειμαστε καλα.

Οκτωβρίου 22, 2006 4:51 μ.μ.
γιώργος είπε...

καλησπέρα...

@γεωργία
ακριβώς...

@καπετάνισσα
έτσι είναι...
οι ζωές των ανθρώπων μπορούν άνετα να καταστραφούν
στο βωμό της ήρεμης και 'αναίμακτης' ζωής...
και σίγουρα, οι αποστάσεις δεν μετριώνται σε χιλιόμετρα...

@ντέπυ
εξαρτάται...
κάποιοι από εμάς απλά ζουν...
κάποιοι σκέφτονται...
ότι συμβαίνει και στο άλλο φύλο...

@αγκαλιασμένη με το φεγγάρι
τελειωμένες καταστάσεις και
χωρίς να έχεις τη δύναμη να τις τελειώσεις...

@όλη μου η ζωή
αυτό, δεν το εύχεται κανένας...
σ'ευχαριστώ πολύ...

@ιουλία
είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε τις συνθήκες...
λίγο ή πολύ, δεν έχει σημασία...
σημασία έχει η θέληση...
όσο για την κατάληξη, γνωρίζοντας τα χειρότερα τα αποφεύγεις...

@αλκυόνη
δεν θα ήθελα να είναι το μέλλον κανενός...
καλή Κυριακή...

@ανώνυμος/η
αυτό που έχω να πω είναι ένα:
να φτιάξεις μαζί με κάποια/ον το προσωπικό σου παραμύθι...
εκεί μέσα θα μπορέσεις να στήσεις τις δικές σου παραμέτρους...
και να έχεις τη δύναμη να μιλάς...
από εκεί ξεκινάνε όλα...
από την επαφή...
σ'ευχαριστώ πολύ...
θα το προσέχω...

@θαλασσομπερδεμένη
ακριβώς...
αυτό λέω και 'γω...

@λίλη
έτσι είναι...
το αυτοκίνητο και τις αγορές που θα κάνεις, δεν τα θεωρείς δεδομένα...
ενώ τον σύντροφό σου, τον θεωρείς...
από την άλλη, η βολή σου είναι μεγάλο πράγμα...
δεν την διαταράσσεις εύκολα...
και στο τέλος, μένει μόνο το ζεστό νερό...

Οκτωβρίου 22, 2006 5:37 μ.μ.
Χαρυβδιςς είπε...

Γίωργο περιέγραψες το απόλυτο τίποτα στις σχέσεις...αυτό που κάνει χιλιάδες ανθρώπους να ζουν μαζί γιατι γερνάνε ,γιατί ΄΄έτσι είναι΄΄ γιατί η μοναξιά ειναι βαρύ πράγμα...Περιέγραψες αυτά τα χιλιάδες θλιμένα βλέμματα που βλέπουμε τριγύρο...πιό θλιμένα κι από κείνα της μοναξιάς...(Πρέπει όμως πιά να ομολογήσω..δεν ξέρω αν θα τολμήσω να ξαναφύγω το λέω για να μετριάσω την απολυτότητα των όσων έγραψα)

Οκτωβρίου 22, 2006 5:59 μ.μ.
Serenity είπε...

Ο θάνατος του έρωτα σε όλο το χλιαρό του μεγαλείο...

Οκτωβρίου 23, 2006 1:19 π.μ.
γιώργος είπε...

καλημέρα...

@χάρυβδις
σ'ευχαριστώ πολύ...
δεν ξέρω αν κατάφερα να αποδώσω το μέγεθος της απομάκρυνσης...
πάντως, ένα είναι σίγουρο...
θέλει δύναμη να φύγεις...

@γαλήνη
ο θάνατος του εαυτού μας σε όλο το μεγαλείο του...

Οκτωβρίου 23, 2006 10:23 π.μ.
sorry_girl είπε...

Πολύ ωραίο το κείμενο.Τώρα αυτό που πραγματεύεται τι να πω..η φορμόλη μυρίζει μέχρι εδώ.Αλλά αυτό σημαίνει οτι είναι πετυχημένη η αφήγηση.
Καλημέρες!

Οκτωβρίου 23, 2006 12:24 μ.μ.
Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

η ανδρικη πλευρα...
σκεψεις και προθεσεις...
αποδοχη και 'παμε παρακατω'...
ολα τοσο απλα...

αλλα δεν ειναι...
δυστυχως...

Οκτωβρίου 23, 2006 12:35 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα Γιώργο,

Πόσο υπέροχα γράφεις...
το ίδιο υπέροχα όταν αναφέρεσαι στο ζενίθ, το ίδιο μοναδικά όταν πραγματεύσαι το ναδίρ μιας αγάπης.

Τα φιλιά μου.

Οκτωβρίου 23, 2006 12:35 μ.μ.
NinaC είπε...

Υπόκλιση, Γιώργη.

Ε-ΞΑΙ-ΡΕ-ΤΙ-ΚΟ!

Οκτωβρίου 23, 2006 1:29 μ.μ.
Alexandra είπε...

μοναξιά...

Οκτωβρίου 23, 2006 2:10 μ.μ.
αλκιμήδη είπε...

Θλιβερό. Κι όμως διακρίνω μια ελπίδα. Σκέψεις περνούν από το μυαλό του και τις κάνει πέρα. Όμως έστω και για αυτό το λίγο περνούν. Κάποια στιγμή ίσως και να τις αφήσει εκεί αρκετά για να δράσει, ποιός ξέρει;

Οκτωβρίου 23, 2006 2:21 μ.μ.
γιώργος είπε...

καλησπέρα

@κορίτσι της συγνώμης
σ'ευχαριστώ πολύ...
συγνώμη για την μυρωδιά βέβαια,
αλλά αφού υπάρχει...

@αγαπημένη μου
οι άντρες δεν είναι τόσο πολύπλοκοι...
αυτό, δεν είναι πάντα τόσο άσχημο...΄
είναι άσχημο όταν υπάρχουν τέτοιες καταστάσεις...
και το κακό είναι ότι δεν υπάρχει συναίσθηση...

@αργυρένια
σ'ευχαριστώ πολύ...

@κούκλα
με τιμάς...
σ'ευχαριστώ πολύ...

@αλεξάνδρα
μοναξιά μέσα σε πολυκοσμία...
μοναξιά μιας ζωής...

@αλκιμήδη
η ελπίδα πεθαίνει τελευταία...
βέβαια, κάθε πράγμα,
για να έχει αξία,
πρέπει να γίνεται στο σωστό χρόνο...
μετά, χάνει τη σημασία του...

Οκτωβρίου 23, 2006 3:41 μ.μ.
Clowd είπε...

Κι αυτό το ζευγάρι κάποτε μπορεί να ζούσε τον απόλυτο έρωτα ε;
Και τώρα πια δεν έχουν τίποτα κοινό παρά μόνο τη μιζέρια τους!!!

Οκτωβρίου 23, 2006 3:55 μ.μ.
γιώργος είπε...

συννεφούλα,
θα μπορούσε να ήταν και έτσι...
το ζητούμενο είναι αν μπορούν να κάνουν κάτι...

Οκτωβρίου 23, 2006 6:29 μ.μ.
Lili είπε...

μην βαζετε τοσο ευκολα ταμπελες βρε σεις...
Νομιζετε οι ανθρωποι που ζησαν τετοιες καταστασεις το θελανε? εγινε απο την μια μερα στην αλλη;
Η νομιζετε οτι επειδη εσεις το θελετε δεν θα σαε τυχει, ειναι στον ελεγχο σας;


Η ζωη περναει, και αν δεν εχεις μαθει να συμπονας και να ακους τον αλλον, αυτο σε περιμενει.
Και σαν αδιεξοδο απο το τελμα πιανεις εραστη η ερωμενη, για να ζησεις λιγο ακομα αναλαμπες ενος παθους που σκοτωνει τελειωτικα οτι ονειρα ειχες για τον γαμο σου.


ολοι κανουν οτι μπορουν
Η οχι;

Οκτωβρίου 23, 2006 8:15 μ.μ.
zoufitsa είπε...

Καλησπερα Γιωργο

σου ευχομαι ποτέ μα ποτέ να μην βιωσεις τετοιες καταστασεις...
Αναρωτιεμαι παντως ο "πονοκεφαλος" της που οφειλοταν....

Οκτωβρίου 23, 2006 9:29 μ.μ.
γιώργος είπε...

καλημέρα

@λίλυ
δεν έχεις άδικο...
ενδιαφέρουσα προσέγγιση...
σίγουρα τα πράγματα οδηγούνται,
πολλές φορές,
εν αγνοία μας κάπου...
και σίγουρα ο χρόνος είναι σημαντικός...
σ'ευχαριστώ...

@ζουφίτσα
σ'ευχαριστώ πολύ για τις ευχές...
ο πονοκέφαλος, μάλλον απώθηση δείχνει...

Οκτωβρίου 24, 2006 9:41 π.μ.