Σκέψεις υπό βροχή...

Τετάρτη, Οκτωβρίου 25, 2006


Ήταν ένα βροχερό απόγευμα του Νοεμβρίου…
Στους δρόμους, τα αυτοκίνητα συνωστίζονταν…
Κορναρίσματα, φωνές, νερά, ομπρέλες, πλατσουρίσματα, φώτα…
Ένα παράξενο happening μουσικής και κίνησης…
Αυτή, τα παρατηρούσε όλα αυτά από το παράθυρο του γραφείου της…
Ότι είχε τελειώσει τη σύσκεψη για την επέκταση των προϊόντων της Εταιρείας, στις νέες αγορές της Ανατολικής Ευρώπης…
Χτύπησε η πόρτα…
Ήταν η Κάλια, η γραμματέας της…
‘Κα Τάνια, αν δεν με θέλετε κάτι να φύγω. Με περιμένει ο γιος μου στο σπίτι να διαβάσουμε μαζί.’ της είπε…
‘Όχι. Δεν σε χρειάζομαι κάτι. Και ‘γω δεν θα κάτσω πολύ. Νοιώθω κουρασμένη και θα φύγω. Καλό βράδυ. Φιλιά στον μικρό.’ αποκρίθηκε με ένα χαμόγελο κούρασης στα χείλη της…
‘Θα του τα δώσω. Καληνύχτα. Καλή ξεκούραση.’ είπε χαμογελώντας αντίστοιχα η Κάλια και έκλεισε την πόρτα…
Έμεινε, πάλι, μόνη με τις σκέψεις της και το βλέμμα της να κοιτάει τους πλημμυρισμένους από αυτοκίνητα, κόσμο και νερά δρόμους…
Οι σκέψεις της έμοιαζαν κι’ αυτές πλημμυρισμένες…
Από την μία, η δουλειά…
Αυξημένες υποχρεώσεις, αυξημένες αρμοδιότητες…
Και από πουθενά να στηριχτείς…
Όλοι της την είχαν στημένη στη γωνία…
Δεν μπορούσαν να δεχτούν ότι μία γυναίκα θα μπορούσε να κάνει τη δουλειά ενός άντρα τόσο καλά όσο αυτός…
Ίσως και καλύτερα βέβαια, μιας και η πεποίθησή της ήταν ότι αυτή διέθετε διαίσθηση που κανένας άντρας δεν είχε…
Και τώρα, με την επέκταση της Εταιρείας, ήταν το κρίσιμο τεστ γι’ αυτήν…
Από την άλλη, ήταν ο Κώστας…
Η σχέση της τα τελευταία 5 χρόνια…
Σχέση…
Αν μπορούσε να λεχθεί έτσι…
Γι’ αυτήν, ήταν όλη της η ζωή…
Για ‘κείνον, ήταν η μισή ζωή του…
Η άλλη μισή ήταν στα παιδιά και στη γυναίκα του…
Όχι ότι δεν την αγαπούσε ή δεν ήθελε να είναι μαζί της και εύρισκε πρόφαση στην ήδη τακτοποιημένη ζωή του…
Απλά, τα παιδιά ήταν σε μία κρίσιμη ηλικία και δεν έπρεπε να διαταραχθεί ο ψυχικός τους κόσμος…
Με τη γυναίκα του, είχε ξεκαθαρίσει τα πράγματα…
Από χρόνια η σχέση τους δεν πήγαινε καλά…
Και της είχε εξηγήσει ότι δεν θέλει να την κοροϊδεύει και ότι δεν μπορεί να προσποιείται για κάτι που δεν νοιώθει…
Και είχαν χωρίσει τις ερωτικές τους ζωές, κρατώντας μία στάση σιωπής και αλληλοκατανόησης μεταξύ τους…
Για χάρη μόνο των παιδιών έμεναν μαζί, κάτω από την ίδια στέγη…
Ευτυχώς, αυτό θα τελείωνε το πολύ σε 3 χρόνια και μετά θα χαιρόντουσαν ελεύθεροι την κοινή ζωή τους…
Όλα καλά και τακτοποιημένα μέχρι σήμερα…
Από καιρό αισθανόταν κάποιες μικροζαλάδες, είχε εμετούς…
Το μυαλό της δεν είχε πάει σ’ αυτό που σήμερα το πρωί έδειξαν οι εξετάσεις…
Ήταν έγκυος…
Πάντα έπαιρναν προφυλάξεις με τον Κώστα…
Πως έγινε;;;
Αυτό, της ανέτρεπε όλα τα δεδομένα…
Και στη δουλειά και στην σχέση της με τον Κώστα…
Για την δουλειά, είχε παλέψει με νύχια και με δόντια για να την διεκδικήσει και να την πάρει…
Θα την παράταγε για τουλάχιστον 12 μήνες;;;
Και μετά, πως θα μπορούσε να συνδυάσει παιδί και δουλειά μαζί;;;
Με τον Κώστα, είχαν πάρει την απόφαση να μην είναι το παιδί πρωταρχική τους βλέψη, λόγω της κατάστασης μεταξύ τους, που ήταν ακόμη ρευστή…
Να του πει κάτι τέτοιο τώρα;;;
Θα τον έκανε να πιστεύει ότι προσπαθεί να επισπεύσει τις εξελίξεις ανάμεσά τους…
Να το αποβάλλει;;;
Και μόνο στην σκέψη, απεχθανόταν τον εαυτό της…
Τι να έκανε;;;
Ποτέ δεν της είχε περάσει αυτό το ενδεχόμενο από το μυαλό…
Λανθασμένος τόπος και χρόνος…
Χοντρό μπέρδεμα και πουθενά διέξοδος…
Η σκέψη αυτή την βασάνιζε από το πρωί…
Στη δουλειά ξεχάστηκε…
Τώρα όμως που ηρέμησε, φούντωσε ξανά στο μυαλό της…
Στον Κώστα δεν είχε μιλήσει ακόμη…
Ήθελε να τον βλέπει στα μάτια και να του το πει…
Αποφάσισε να πάει κάπου και να πιεί…
Μόνη…
Ιδιαίτερη αντίδραση από μέρους της…
Δεν το είχε ξανακάνει…
Αλλά τώρα το είχε ανάγκη…
Έβαλε το αδιάβροχό της, πήρε την επαγγελματική της τσάντα και βγήκε από το γραφείο…
Σκέφτηκε πόσο θα της έλειπε αυτή η σκηνή, αν έκανε παιδί…
Σκέφτηκε αντίστοιχα την σκηνή που θα μπαίνει στο σπίτι της και θα βλέπει το παιδί της να την περιμένει να διαβάσουν παρέα…
Τελικά κατάλαβε ότι το ποτό δεν το ήθελε για να ξεκαθαρίσει τι θα έκανε…
Το ποτό το ήθελε για να μπορέσει να μιλήσει στον Κώστα…
Του τηλεφώνησε να βρεθούν σε 1 ώρα στο γνωστό μπαράκι που σύχναζαν…
Βγήκε στο δρόμο και ανακατεύθηκε με το βρεγμένο πλήθος στους βρεγμένους δρόμους…
Περνώντας από ένα κατάστημα με παιδικά ρούχα κοντοστάθηκε…
Κοίταξε ένα μικρό ροζ φορεματάκι και ένα μπλε γαλάζιο παντελονάκι…
Ένοιωσε ένα κλάμα να κυλάει στο πρόσωπό της…
Έστρεψε το βλέμμα και κατευθύνθηκε προς το μπαράκι που είχε να συναντήσει τον Κώστα…
Η βροχή ξεκίνησε να πέφτει ξανά…
‘Ευτυχώς’ σκέφτηκε…
‘Έτσι, θα έχω μία δικαιολογία για το βρεγμένο μου πρόσωπο’…

(‘Rain dance “The Red Umbrella”’ by Debra Hurd)

15 σχόλια:

Alkyoni είπε...

Ένοιωσε ένα κλάμα να κυλάει στο πρόσωπό της…

Οκτωβρίου 25, 2006 9:13 μ.μ.
Alexandra είπε...

πόσο πολύπλοκες και μπερδεμένες μπορούν να γίνουν οι ανθρώπινες σχέσεις όταν αφήσουμε τα πράγματα και τα συναισθήματα να μας κυριεύσουν...

αντέχουμε;

Οκτωβρίου 25, 2006 9:34 μ.μ.
jul είπε...

Γιώργο...μόνος σου τις σκέφτεσαι αυτές τις ιστορίες ή έχεις ζήσει κάτι παρόμοιο??
Είναι απίστευτος ο τρόπος που μπαίνεις στην ψυχή της γυναίκας και ακόμα πιο απίστευτός ο τρόπος που τον αποτυπώνεις εδώ...
Καλημέρα

Οκτωβρίου 26, 2006 9:43 π.μ.
γιώργος είπε...

καλημέρα...

@αλκυόνη
ένοιωσε...
το δάκρυ πάντα καίει...

@αλεξάνδρα
προσωπικά, ζω τα συναισθήματά μου...
άρα, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι αντέχουμε...

@ιουλία
σ'ευχαριστώ πολύ...
το μόνο που κάνω είναι να αποτυπώνω σκέψεις και αισθήματα...
παρατηρώ, κατανοώ και αποτυπώνω...

Οκτωβρίου 26, 2006 11:14 π.μ.
allmylife είπε...

Η Μαρία Νεφέλη, γράφει ο ποιητής,
"...μπρος από τις βιτρίνες των παιδιών.Πιο θλιμμένη τότε."

Καλή σου μέρα.

Οκτωβρίου 26, 2006 11:19 π.μ.
αλκιμήδη είπε...

Κι όμως τι καλή εξέλιξη στη ζωή της!
Θα το κάνει το παιδί και ο Κώστας θα κάνει ότι νομίζει, δεν έχει σημασία αν θα είναι εκεί ή όχι. Και όταν έρθει το παιδί δε θα τη νοιάζει και για τη δουλειά. Μπορεί τώρα να κλαίει, αλλά σε εννέα μήνες δε θα καταλαβαίνει γιατί έκλαιγε. Πίστεψε με. Ξέρω.

Οκτωβρίου 26, 2006 11:46 π.μ.
αλκιμήδη είπε...

Α, και πολύ καλημέρα σου

Οκτωβρίου 26, 2006 11:47 π.μ.
Κέλλυ Μπουσουλοπουλου είπε...

Αν εξέδιδες βιβλίο θα γινόταν best seller! Έχεις κοινό!:-) μ’αρεσει η γραφή σου μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι , αλλά αυτό που πραγματικά θαυμάζω είναι ότι είσαι σχεδόν κάθε μέρα στη θέση να γράψεις κάτι καινούργιο με αρκετές διαφορές από τα προηγούμενα. Στο συγκεκριμένο η ηρωιδα σου είναι πολύ δυναμική, μακάρι να είχαν πολλές τα «κοτσια» της! καλημερα:-)!!!!!

Οκτωβρίου 26, 2006 1:09 μ.μ.
Καπετάνισσα είπε...

Μα να δεις που η βροχή ταιριάζει στην αγάπη.

Κι η γέννα, όπως και να το κάνεις, σημαίνει αλλαγή.

Καμμιά φορά η αλήθεια της ψυχής μας είναι τόσο μπροστά μας, που δεν την βλέπουμε καν.

Οκτωβρίου 26, 2006 2:11 μ.μ.
Χαρυβδιςς είπε...

Εξαιρετικό κείμενο....Αλλά για να καταρρίπτουμε τους μύθους...παιδί δεν σημαίνει εγκαταλείπω τη δουλειά ,ισως σημαίνει λίγη κούραση παραπανω....η εγκυμοσύνη και το παιδί δεν επιρρεάζει την ..καριέρα αν αυτή δεν είναι στον αέρα...Το αποδεικνύουν χιλιάδες γυναίκες ...ας σταματήσουμε λοιπόν αυτή τη κλάψα...και δεύτερο ναι τώρα μια γυναίκα αν πραγματικά το θέλει μπορεί να έχει ενα παιδί.....ο Κώστας ο Γιάννης και ο Νίκος...έχουν λόγο αλλά οχι τον τελικό.Το θέμα είναι τι θέλει και τι αντέχει η ίδια η γυναίκα....Μπορεί να μη το αντέχει ...δική της η επιλογή....

Οκτωβρίου 26, 2006 3:03 μ.μ.
Gwgw είπε...

Μπερδεμένες και δύσκολες καταστάσεις από τη μια αλλά από την άλλη μια οικονομικά ανεξάρτητη γυναίκα μπορεί να δει θετικά τον ερχομό ενός παιδιού αφού ακόμα και αν οι συνθήκες είναι περίεργες το έχει αποκτήσει με κάποιον που αγαπάει.

Οκτωβρίου 26, 2006 3:29 μ.μ.
γιώργος είπε...

καλησπέρα...
σήμερα ήταν μια παράξενη ημέρα...

@όλη μου η ζωή
έτσι είναι;;;

@αλκιμήδη
ναι...
έτσι, μάλλον, θα είναι...
αλλά, μήπως η απόφασή της είναι άλλη;;;

@ανατολή
σ'ευχαριστώ πολύ...
κάθε γυναίκα μέσα της, έχει τα κότσια...
πίστεψέ με...

@καπετάνισσα
συνήθως την βλέπουμε όταν μας την δείξει κάποιος...

@χάρυβδις
πρωταρχικά είναι δικό της θέμα...
πάνω απ' όλα...
και ακριβώς τίθεται θέμα αν το αντέχει ή όχι...
σ'ευχαριστώ...

@γωγώ
οικονομικά ανεξάρτητη πριν το παιδί...
δεν ξέρεις αν θα είναι και μετά όμως...

Οκτωβρίου 26, 2006 11:17 μ.μ.
allmylife είπε...

Ναι, για μένα , ναι.

Οκτωβρίου 27, 2006 5:41 μ.μ.
zoufitsa είπε...

Πολυ δυσκολες καταστασεις...και μεσα απο προσωπικες εμπειριες θα πως χρειαζονται και οι δυο γονεις στο μεγαλωμα ενος παιδιου..
πολυ θα θελα να μαθω τι αποφασισε τελικα...

Καλημερα Γιωργο..

Οκτωβρίου 30, 2006 3:22 π.μ.
γιώργος είπε...

@όλη μου η ζωή
για πολλούς μάλλον...

@ζουφίτσα
σίγουρα χρειάζονται και οι δύο γονείς...
χωρίς συζήτηση...
θα έπαιρνε μία απόφαση που θα μπορούσε να την αντέξει...

Οκτωβρίου 30, 2006 11:45 π.μ.