Βραδινή έξοδος...

Σάββατο, Οκτωβρίου 28, 2006


Δίπλωνε τα ρούχα που είχε σιδερώσει…
Και δικά της και δικά του…
Έκλεγε…
Αναρωτιόταν…
Συνέχεια…
Από εκείνη την στιγμή που είχαν κλείσει το τηλέφωνο…
Του είχε τηλεφωνήσει αυτή…
- Γιατί;
- Τι γιατί;
- Γιατί έφυγες;
- Δεν έφυγα.
- Δεν είσαι και εδώ όμως.
- Ναι. Δεν είμαι εκεί.
- Το ξέρω.
- Πρέπει να το αντιμετωπίσεις.
- Αυτό κάνω.
- Με το να με ρωτάς γιατί;
- Ναι.

Έβαλε τα σιδερωμένα ρούχα στο συρτάρι…
Δεν ήξερε αν θα έρθει να πάρει τα δικά του…
- Ήθελα να μείνω μόνος.
- Έτσι ξαφνικά;
- Ήταν αυθόρμητη κίνηση. Δεν την είχα προγραμματίσει.
- Τι πάει να πει αυτό; Δεν είναι ξαφνικά αν δεν είναι προγραμματισμένο;
- Είναι.
- Γι’ αυτό δεν με ενημέρωσες;
- Γι’ αυτό.
- Και τι θα κάνεις από εδώ και πέρα;
- Δεν ξέρω.
- Εγώ, τι θέλεις να κάνω;
- Συνέχισε να ζεις.
- Χωρίς εσένα;
- Χωρίς εμένα.

Αποφάσισε να βάλει κι’ άλλο πλυντήριο…
Στο καλάθι με τα άπλυτα είχε και δικά του ρούχα…
Πήρε μία μπλούζα του και την μύρισε…
Μύριζε εκείνον…
- Μη μου το κάνεις αυτό.
- Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο.
- Έκανα κάτι και έφυγες έτσι;
- Δεν έχω απάντηση.
- Ακούς τι λες;
- Ακούω.
- Και το βρίσκεις λογικό;
- Λειτούργησα βάσει συναισθήματος και όχι λογικής.
- Άρα, δεν σε ικανοποιώ συναισθηματικά.
- Δεν είναι αυτό.
- Και τι είναι;
- Απλά, ήθελα να φύγω και έφυγα.
- Έτσι απλά;
- Έτσι απλά.

Δεν είχε απαντήσεις…
Ούτε αυτή, ούτε αυτός…
Θα έβαζε πλύση και μετά θα ντυνόταν να πάει βόλτα…
Δεν άντεχε άλλο μέσα…
Ήθελε αέρα…
Αν ήθελε να την βρει, θα την έπαιρνε στο κινητό…
- Θα μου τηλεφωνείς;
- Μπορεί;
- Θα επιστρέψεις;
- Μπορεί.
- Θα περιμένω.
- Θα υπομένω.
- Τι;
- Εμένα.
- Εγώ μπορώ να υπομένω εσένα.
- Δεν κουράστηκες;
- Όχι.
- Θα σου αφήσω τα κλειδιά στο γραφείο σου.

Ντύθηκε απλά…
Φόρμα και φούτερ, αθλητικά παπούτσια…
Δεν χτενίστηκε…
Ήθελε να δείχνει αυτό που ήταν…
Χαμένη και εγκαταλελειμμένη…
Βγήκε στο δρόμο…
Ήταν μία υπέροχη βραδιά Σεπτέμβρη…
Την επομένη, είχε τα γενέθλιά της…
Χρόνια πολλά μικρό μου…
Πάλι πρέπει να σκοτώσεις μέσα σου ότι σε έκανε να νοιώθεις καλά…

(‘Si accorse di Lui’ by Roberto Fantini)

14 σχόλια:

nosyparker είπε...

Καλός μ@λ@κας κι αυτός... μια μέρα πριν τα γενέθλιά της. :-/

Οκτωβρίου 28, 2006 11:35 μ.μ.
fish eye είπε...

..δινω ρεστα...πολυ καλο..κι οσο παει μου αρεσουν πιο πολυ..καληνυχτα..

Οκτωβρίου 29, 2006 1:24 π.μ.
αλκιμήδη είπε...

αουτς πόνεσε
καληνύχτα γιώργο

Οκτωβρίου 29, 2006 2:21 π.μ.
Εύα είπε...

αχ,βρε Γιωργο...μεσα στον πανικο και τη μερα του ΟΧΙ που το ειπαμε αλλα και το ακουσαμε,ηρθε κι εκατσε το ποστ σου.Αυτο που βγηκε απο τη σημερινη μερα ειναι αυτο με το οποιο κλεινεις.Παλι πρεπει να σκοτωσω μεσα μου οτι με εκανε να νιωθω καλα.
Never ending nightmare τελικα...

Οκτωβρίου 29, 2006 3:12 π.μ.
Alkyoni είπε...

ότι ήταν να πω το πε η alci
καλημέρα Γιώργο :)

Οκτωβρίου 29, 2006 9:08 π.μ.
allmylife είπε...

ΠΩΣ θα φύγει η κ. Κ καλέ μου,
όταν οι φίλοι γράφουν έτσι;;;;
Ναι "πάλι πρέπει να σκοτώσω μέσα μου ότι με έκανε να νιώθω καλά"
Ας μην έγραφες τόσο όμορφα τουλάχιστον...
Καλημέρα!

Οκτωβρίου 29, 2006 9:08 π.μ.
Serenity είπε...

Η τελευταία φράση με κάλυψε.
Καλησπέρα.

Οκτωβρίου 29, 2006 2:13 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

"Η τελευταία φράση με κάλυψε"
εμένα καθόλου.

Οκτωβρίου 29, 2006 2:31 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Απλά, ήθελα να φύγω και έφυγα...

Σε κάποιες στιγμές τα πολλά λόγια δεν χωράνε..

Καλησπέρα Γιώργο.

Οκτωβρίου 29, 2006 3:42 μ.μ.
thegypsy είπε...

Γιατί να τον παρακαλάει?
Γιατί να εξαρτείται απο εκείνον?
Δεν καταλαβαίνω...ίσως να μην θέ΄λω να καταλάβω γιατί πρέπει να φτάνουμε σε τέτοαι σημεία...
Καλησπέρα:)

Οκτωβρίου 29, 2006 5:39 μ.μ.
γιώργος είπε...

καλησπέρα...

@γεωργία
ίσως, δεν κοιτάνε μέρες αυτές οι πράξεις...

@αγκαλιασμένη με το φεγγάρι
σ'ευχαριστώ πολύ...

@αλκιμήδη
συγνώμη...

@εύα
οι εφιάλτες έρχονται και παρέρχονται...
πάντα...

@αλκυόνη
συγνώμη...

@όλη μου η ζωή
ευχαριστώ που με θεωρείς φίλο σου...
μεγάλη τιμή...
σ'ευχαριστώ...
πάντως, όλα μέσα στη ζωή είναι...

@ιουλία
σα σκωτζέζικο ντους;;;
σ'ευχαριστώ...

@γαλήνη
σ'ευχαριστώ...
και μένα...

@λόγος
και ποια φράση θα σε κάλυπτε;;;

@μίρκα
ακριβώς...
τα πολλά λόγια είναι φτώχεια...

@γύφτισσα
δίκιο έχεις...
όταν όμως αγαπάς, συμπεριφέρεσαι αντίστοιχα...

Οκτωβρίου 29, 2006 6:04 μ.μ.
zoufitsa είπε...

Οταν ο ενας απο τους δυο επιλεξει να φυγει δεν υπαρχει γυρισμος...
Γενεθλια...μια μερα πριν...ποσο οικειο φανταζει...

Πολυ καλο Γιωργο μου πολυ αληθινο..καλημερα

Οκτωβρίου 30, 2006 3:26 π.μ.
γιώργος είπε...

σ'ευχαριστώ πολύ ζουφίτσα...
οικείο ή όχι, έτσι όμως είναι,
τουλάχιστον στη συγκεκριμένη περίπτωση...

Οκτωβρίου 30, 2006 11:46 π.μ.
Ανώνυμος είπε...

ναι, αλλα στις σχεσεις δεν ειμαστε μονοι μας.
δεν μπορουμε να φευγουμε και να αφηνουμε τον αλλον στο σκοταδι.
νομιζα οτι νοιαζομαστε τον ανθρωπο που ειμαστε μαζι και ακομα και να μας περασε οτι νιωθαμε γι' αυτον, μια εξηγησει την δινουμε.
δεν ειναι παντα τα θελω μας και ο εαυτος μας πανω απο ολα.
μια τετοια πραξη για μενα θα δηλωνε δειλια
ή μαλλον ενα ΨΕΥΤΙΚΟ πραγμα(γιατι ανθρωπος δεν λεγεται)
μονο αυτο.

καλημέρα γιωργο μου.
γραφεις ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ!!!
τι να πω...
τιμη μου!
να εισαι καλα -και ερωτευμενος-

Νοεμβρίου 01, 2006 2:39 μ.μ.