Φεύγω...

Τετάρτη, Απριλίου 05, 2006


Ήσουν εκεί…
Καθόσουν πάντα στο ίδιο τραπέζι… Και ‘γω απέναντί σου…
Ήξερα την ώρα που θα φανείς και ήμουν πάντα εκεί…
Ένα ραντεβού κρυφό, μια συνομωσία σιωπής…
Είχα τα μάτια μου συνέχεια επάνω σου, μήπως σηκώσεις τα δικά σου και δεν ήμουν σε θέση να κλέψω ένα βλέμμα σου…
Με είχες καταλάβει… Και σ’ άρεσε…
Και κάθε φορά που σήκωνες το βλέμμα από το βιβλίο σου, σίγουρη ότι θα σε βλέπω, γέλαγες και συνάμα έκλεινες τα μάτια σου… Σαν από ντροπή, σαν να ήθελες να σώσεις το βλέμμα σου…
Διαβάζοντας, έπαιζες με τα μακριά μαλλιά σου… Τα χτένιζες με τα χέρια, τα μετέφερες από την μία πλευρά στην άλλη… Και τρελαινόμουν να σε παρατηρώ… Το ήξερες… Και συνέχιζες να το κάνεις…
Και ‘γω εκεί…
Φοβισμένος να κάνω την όποια κίνηση προσέγγισης… Λες και με βόλευε αυτό το παιχνίδι… Σε είχα και δεν σε είχα… Προτιμούσα την απραξία από την ήττα… Προτιμούσα την νηνεμία από την τρικυμία…
Και συνεχιζόταν το παιχνίδι, στον ίδιο ρυθμό, στο ίδιο μοτίβο…
Και γινόταν ολοένα και πιο σίγουρο, ολοένα και πιο ξεκάθαρο…
Εσύ και ‘γω… Μόνοι ανάμεσα σε τόσους…
Και ξαφνικά σηκώνεσαι…
Έρχεσαι κοντά μου… Με πλησιάζεις με σίγουρα βήματα…
Τραβάς μια καρέκλα και κάθεσαι… Το άρωμά σου πλημμυρίζει το χώρο, πλημμυρίζει εμένα…
Ξεκινάς να μου μιλάς…
«Φεύγω…
Σήμερα είναι η τελευταία μου ημέρα εδώ…
Πρέπει να φύγω μακριά…
Το καθυστέρησα όσο μπορούσα, αλλά δεν μπορώ περισσότερο…
Ήταν όμως αδύνατο να φύγω, χωρίς να σε αποχαιρετήσω…
Ήταν αδύνατο να φύγω και να μην σου ‘πω ευχαριστώ..
Ευχαριστώ για τα βλέμματα…
Ευχαριστώ για τις στιγμές που ήξερα ότι ήμουν το μοναδικό πρόσωπο για σένα…
Ευχαριστώ που με έκανες σημαντική για σένα...
Ευχαριστώ…
»
Και σκύβεις και με φιλάς…
Εγώ μένω άγαλμα… Περνάν από μπροστά μου όλες οι εικόνες που είδα στα μάτια σου και έζησα απέναντί σου…
Σηκώνεσαι και φεύγεις…
Και χάνεσαι…
Και ‘γω συνεχίζω να κάθομαι… Όπως έκανα τόσο καιρό… Η ίδια απραξία… Ο ίδιος φόβος…
Για μια ακόμη φορά, ο ήχος της σιωπής χτυπάει τ’ αυτιά μου… Και με κουφαίνει…
Καλό σου ταξίδι άγνωστη… Να’σαι καλά όπου κι’αν πας…
Σ’ευχαριστώ…

4 σχόλια:

anarchitect είπε...

ΈΦΥΓΕΣ

Τ' αυτιά μου δεν ακούσανε το τρυφερό σου "σ' αγαπώ"
Σα μία Ατλαντίδα, η αγάπη σου ήταν ποντισμένη
Που από την άμμο ανέβηκε, μία νύχτα φλογισμένη
Και μες την άμμο εθάφτηκε ξανά το γκριζωπό

Ήρθες, μ' ένα τριαντάφυλλο στο στόμα σου ανοιχτό
Και μια φωνή από κρύσταλλο κι από μαγεία πλασμένη
Κι ευθύς σε καλωσόρισε, η χορδή μου αυτή, η σπασμένη
Μ' ένα σκοπό από στεναγμούς κι από αρμονίες σμιχτό

Ήρθες. Μα δεν επρόφτασα το που ήρθες να πιστέψω
Και ήταν σαν να μην έφτασες, σαν να μην ήσουν κει
Δεν πρόφτασα της ομορφιάς να φτάσω το Νησί
Κι ούτε τη δίψα μου τη λαύρη αυτή να λιγοστέψω

Και τώρα μου έφυγες. Ο ανάερος σε λικνίζει αφρός
Κι ο παιχνιδιάρης ζέφυρος τη σάρπα σου μυρώνει
Κι ενώ για σένα ένα αύριο μαγικό θα ξημερώνει
Η νύχτα εδώ σαν θάνατος θα κατέβει αλαφρός

Έμεινε το κεφάλι σου σα μια κουκίδα στη στεριά
Και πήρε ο άνεμος την τρυφερή μου αυτή σελίδα
Ένα πανί. Και τίποτε άλλο πιο δεν είδα
(Νέφος βαρύ τη λαμπερή, σκέπασε ξαστεριά)

Στη θάλασσα άνοιξαν πανιά και στην καρδιά μου λάκκοι
(Κουβέντες που γράφτηκαν στο νερό…)
Κλαίει η ψυχή μου σαν πουλί γοερό
Πίσω από των πλοίων, το αφρισμένο, αυλάκι…

………Μενέλαος Λουντέμης

Απριλίου 06, 2006 12:26 π.μ.
γιώργος είπε...

@anarchitect
Σ'ευχαριστώ....

Απριλίου 06, 2006 9:05 π.μ.
Ανώνυμος είπε...

Τι ωραίο κείμενο,πόσο τρυφερό.Σιωπηλός έρωτας..

Απριλίου 06, 2006 3:18 μ.μ.
γιώργος είπε...

όπως και οι περισσότεροι...

Απριλίου 06, 2006 3:56 μ.μ.