Δεν έχει επιστροφή και τέλος...

Για μια ακόμη φορά ο τοίχος μπροστά μου… Για μία ακόμη φορά η κατάθεση ψυχής ενός ξένου στα μάτια μου:
«Σε ποιον να πω
αυτά που θα ’λεγα σε σένα
ούτε στον ίδιο τον εαυτό μου δεν μπορώ
δεν έχω εγώ
δικό μου άνθρωπο κανένα
αυτά που θα ‘λεγα σε σένα για να πω…».
Αναγνώρισα τους στίχους… Αναγνώρισα τον πόνο που βγάζει αυτό το τραγούδι… Αναγνώρισα το κενό… Αναγνώρισα την δημιουργία του μέσα στον καθένα μας, όταν φεύγει το άλλο του μισό…
Και μου ήρθε στο μυαλό, ένας άλλος στίχος:
«Μετράω τους έρωτές μου
και ποιος άξιζε πες μου
με ποιον έγινα ένα
για ποιον έχασα εμένα…».
Καμία λύτρωση… Κανένα διέξοδο… Μόνο αδιέξοδο… Και μένεις μόνος να μετράς τις πληγές σου… Και δεν αντέχεις ούτε τη σκέψη της επάνω σου:
«Μη με ονειρευτείς
μη ρωτάς αν ζω
να μη μ’ αγαπάς
αν δεν είσαι εδώ…».
Και βυθίζεσαι στη θάλασσα του πόνου σου… Και αφού βυθιστείς, αναπνέεις τον εγωισμό σου… Τον εγωισμό σου που φωνάζει:
«Κι’ είναι το μόνο που μπορώ
φύγε να σου πω
φύγε να σωθείς και να σωθώ
Εγώ πονάω που σ’ αγαπώ
δε σε συγχωρώ
που άφησες να φτάσουμε ως εδώ
Δεν έχει επιστροφή και τέλος…».
Δεν έχει επιστροφή και τέλος;

(οι στίχοι της Ελεάνας Βραχάλη)